Teodor Ziomek był popularnym w okresie międzywojennym malarzem pejzażystą. W 1897 roku ukończył Szkołę Rysunkową w Warszawie pod kierunkiem Wojciecha Gersona i Adama Badowskiego. Następnie studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie u Leona Wyczółkowskiego. Już w czasie studiów wystawiał z powodzeniem swoje obrazy, za które był kilkukrotnie nagradzany. Po 1905 roku powrócił do Warszawy ale często podróżował po kraju i po Europie żeby malować. Należał do Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka” oraz działającego w latach 1908-1919 Stowarzyszenia Artystów „Odłam”. Współpracował również ze stowarzyszeniami „Pro Arte”, „Mazovia” i kołem marynistów Polskich. Jako ilustrator działał w miesięczniku literacko-artystycznym „Sfinks” (1908-1917). W pejzażach ziem polskich Teodora Ziomka nietrudno dostrzec wpływy szkoły malarstwa Jana Stanisławskiego. Przejawia się to miedzy innymi w charakterystycznym sposobie malowania z bardzo niskiego punktu widzenia, dającego wrażenie jakby obraz malowany był z pozycji leżącej. Kadry Teodora Ziomka są jednak szersze niż u Stanisławskiego, a głębię uzyskiwał artysta poprzez stopniowe rozjaśnianie farby powyżej linii horyzontu. Faktura jego obrazów jest wyraźna, pociągnięcia pędzlem długie i impastowe. Do najczęściej podejmowanych przez Ziomka tematów należały widoki z wodą, wybrzeża morskie – głównie Bałtyku i Morza Czarnego -, oraz sceny rodzajowe związane z tematyką marynistyczną. Obrazy olejne artysty znajdują się w zbiorach muzealnych i prywatnych.
