Antoni Jezierski należy do grupy polskich twórców związanych z tzw. „szkołą monachijską”. Urodzony w 1859 roku na terenach dzisiejszej Ukrainy, uczęszczał do Szkoły Sztuk Pięknych we Lwowie, którą ukończył w 1876 roku. Następnie studiował w krakowskiej Szkole Rysunku i Malarstwa w latach 1878-1882 oraz 1884-1887. Dzięki stypendium podróżował do Włoch, gdzie doskonalił swój warsztat. 20 października 1890 roku, dzięki pomocy rodziny Siemianowskich, rozpoczął studia w Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych w Monachium. Tam kształcił się w malarstwie historycznym u boku mistrza gatunku Alexandra Wagnera. Całe swoje późniejsze życie i twórczość związał z Podolem, mieszkając kolejno w Zbarażu, Żerebekach, Sieniawie i Kołomyi. Czerpiąc inspirację z burzliwych dziejów tego regionu oraz z matejkowskiej wizji roli malarstwa, tworzył przede wszystkim obrazy historyczne. W jego dorobku znajdują się również portrety i sceny rodzajowe o tematyce wiejskiej i religijnej. Jezierski wykształcił swój własny styl charakteryzujący się precyzyjnym rysunkiem, bogactwem szczegółów i realizmem. Dosadne w treści, sposobie malowania i kolorystyce obrazy wystawiane były na licznych ekspozycjach poświęconych polskiemu malarstwu spod znaku szkoły monachijskiej.
