Polska, kolekcja prywatna Poza, Galeria r Wuppertal, kolekcja dr Tadeusza Stangela

Kraków, Muzeum Narodowe w Krakowie, Tadeusz Brzozowski 1918-1987, luty – kwiecień 1998. Wrocław, Muzeum Narodowe we Wrocławiu, Tadeusz Brzozowski 1918-1987, październik – grudzień 1997. Zakopane, Muzeum Tatrzańskie im. Tytusa Chałubińskiego, Tadeusz Brzozowski 1918-1987, czerwiec – sierpień 1997. Warszawa, Muzeum Narodowe w Warszawie, Tadeusz Brzozowski 1918-1987, kwiecień – czerwiec 1997. Kraków, BWA, Plastyka Zakopiańska 1909-1973, 14.04 – 13.05.1973.

Żakiewicz A. [red.], Tadeusz Brzozowski 1918-1987, wyd. Muzeum Narodowe w Warszawie, Warszawa 1997, poz. 290, s. 236. Kenarowa H., Plastyka w Zakopanem, „Magazyn Kulturalny” 1973, nr 3.

W połowie lat 60. XX wieku malarstwo Tadeusza Brzozowskiego przybrało ekspresyjny charakter. Zmianie ulega nie tylko kolorystyka obrazów. Artysta wprowadza kształty duże i mocne, różniące się wyraźnie od tych z pierwszego okresu twórczości. Nowe formy są obłe, pełne i dojrzałe a płótna nabierają zmysłowości. Przejawia się w nich fascynacja artysty malarstwem barokowym. Brzozowski konsekwentnie kontynuuje w swoich obrazach zastosowanie koncepcji kompozycji odwróconej, której tradycja sięga czasów włoskiego XVI wiecznego malarza Arcimbolda. Koncepcja ta zakładała, że obraz zmieniał swoją treść w zależności od pozycji w jakiej się znajdował. Brzozowski, obdarzony wielką wrażliwością i poczuciem humoru, ukrywał w swoich obrazach bogaty przekaz. Prace tworzone od połowy lat 60. składały się z licznych większych i mniejszych form, których istnienie zależało od siebie nawzajem. Płótno zazwyczaj dominował jeden bądź kilka większych „organizmów”, ścierających się ze sobą, jak w przypadku oferowanego obrazu Wokanda. Nie są one jednak nigdy elementami decydującymi o treści kompozycji. Ta skrywa się również w setkach małych detali ukrytych na drugim planie. Pokręcone, dwuznaczne, niedookreślone przypominają zawiłości ludzkiego życia. Wokanda to obraz pełen ekspresji i dramatyzmu, którego istotnym elementem jest nie tylko narracyjna, podłużna forma ale i kolor – mocny i wyrazisty. I jak w każdym obrazie Tadeusza Brzozowskiego tytuł odgrywa ważną rolę. Wokanda – spis spraw sądowych, służący do organizacji dnia pracy sądu. Spis ludzkich spraw, zawiłych losów, które do końca życia artysta uważał za sedno swojego malarstwa.

Tadeusz Brzozowski urodził się w 1918 roku we Lwowie. Po studiach w okupacyjnej Kunstgewerbeschule obronił dyplom w krakowskiej ASP. Wspólpracował z teatrem podziemnym Tadeusza Kantora, również jako aktor. Należał do Grupy Krakowskiej. Należał także do międzynarodowego ugrupowania Phases, skupiającego twórców zainteresowanych malarstwem inspirowanym surrealizmem oraz abstrakcją niegeometryczną, liryczną. Był również oddanym pedagogiem. Pracował na Politechnice Krakowskiej, w Liceum Plastycznym w Zakopanem, poznańskiej PWSSP i krakowskiej ASP. Otrzymał wiele nagród i odznaczeń państwowych oraz m. in. nagrodę Fundacji im. Alfreda Jurzykowskiego (1983). Wśród retrospektyw artysty za jego życia wymienić należy wystawę w Muzeum Narodowym w Poznaniu (1974) i wystawę rysunków w Muzeum Okręgowym w Radomiu (1986). Wielka wystawa pośmiertna eksponowana była w Muzeum Narodowym w Warszawie, a następnie w muzeach w Zakopanem, Wrocławiu i Krakowie w latach 1997-1998. Tadeusz Brzozowski był niezwykle barwną postacią ówczesnego świata artystycznego. W odróżnieniu od chociażby Tadeusza Kantora, traktującego swoją twórczość niezwykle poważnie, Brzozowski miał niezwykły dystans do siebie i do swojej artystycznej działalności. Przy całej powadze podejmowanych przez siebie tematów ujętych w specyfi czną symbolikę zachował jako człowiek niezwykłą dozę dowcipu i autoironii, czemu dawał wyraz chociażby w tytułach swoich dzieł, pełnych wesołych skojarzeń i gier słownych. Już w latach pięćdziesiątych jego twórczość nabrała indywidulanego charakteru. Poprzez perfekcyjny warsztat ilustrował tajemnicze kompozycje, emanujące metaforą. Stosował głębokie, pełne blasku kolory, kontrastujące z ciemnymi, mrocznymi plamami oraz ruchliwe linie tworzące jakby układ nerwowy kompozycji. Artystę interesował jednak przede wszystkim człowiek i to człowiek w swoim kalekim wydaniu, doprowadzony czasami na skraj wyczerpania i przez to obnażony w swoim istnieniu. Stąd jego obrazy są pełne emocji i dramatów, przedstawione „przedmioty” zaś rozdarte, rozczłonkowane, pokazane w trakcie przeżywanego właśnie dramatu. Należy zwrócić jednocześnie uwagę na niebagatelny warsztat artysty. Kolor i faktura tworzyły jedyne w swoim rodzaju malarstwo abstrakcyjne, gdzie mówić mógł sam warsztat.