Jego martwe natury, pejzaże, sceny cyrkowe, jeździeckie itp. zwracały uwagę lekką smugą barwną i wirtuozerią, która przywodziła na myśl Dufy’ego a po części Matisse’a.
Dobrowolski T., Malarstwo polskie, wyd. Ossolineum, Wrocław Warszawa Kraków Gdańsk Łódź 1989, s. 338.
Na postawę artystyczną Gepperta w znaczący sposób oddziałała symbolistyczna sztuka Jacka Malczewskiego, w którego pracowni się kształcił. Częstym motywem w jego wczesnych pracach były sylwetki jeźdźców w pejzażu, zmonumentalizowane, ujęte w śmiałych skrótach perspektywicznych i szybkim ruchu. W czasie pobytu w Paryżu w 1957 r. artysta uległ wpływowi twórczości Raoula Dufy’ego. W jego obrazach pojawiła się żywa, porwana kreska opisująca formy niezależnie od plamy barwnej. W drugiej połowie lat 1950-ych skrystalizował się dojrzały styl malarski Gepperta zbliżony do abstrakcji aluzyjnej. Akty kobiece, ludowe rzeźby i sylwetki jeźdźców istniały teraz w odrealnionym świecie wizji artystycznej. Gamę barwną płócien wyznaczały tony zieleni, błękitów i brązów; materię malarską tworzyły gęste poziome smugi farby. Uprawiał malarstwo inspirowane tematyką polskiej batalistyki, nawiązywał w licznych pracach przedstawiających portrety konne, wyścigi, polowania i podobne tematy – do malarstwa Piotra Michałowskiego i Kossaków.
Jak pisała dr Helena Blum we wstępie do katalogu indywidualnej wystawy Gepperta w 1964 roku: Dwie sprawy są istotne dla obecnego malarstwa Gepperta i obie czarują. Pierwszą z nich jest świat jego przedstawień związanych z jakimś motywem noszącym na sobie często cechy surrealizmu. Dawny powiew romantyzmu doprowadził artystę do surrealistycznego kojarzenia różnych elementów treściowych i nieoczekiwanych skojarzeń (…) Ułani, wytworni jeźdźcy, cyrkowcy, woltyżerki, konie, motywy ludowe, świątki, dzbany, naczynia – wszystko pomieszane, niekiedy połączone kwiatami. Ale nie ten moment jest istotny, lecz to, że wszystkie motywy pojawiające się na obrazach (…) istnieją przede wszystkim przez swe wartości kolorystyczne (…) Drugim ważnym osiągnięciem artysty jest zdolność tworzenia odpowiednich zestawień, opartych nieraz na kilku tylko barwach, ale jakże żywych w swojej orkiestracji (…) Nie bez znaczenia jest również stosunek koloru do formy, do motywu. Zazwyczaj kolor nie pokrywa się z formą, występuje niezależnie od formy, to znów niekiedy (…) przechodzi przez formę. (Eugeniusz Geppert. Malarstwo, ZPAP CBWA „Zachęta”, Warszawa 1964)
