Rzeszów, kolekcja prywatna
Rempex, aukcja 24.05.2006, poz. 208

Historia przedstawień kobiecych aktów sięga początków sztuki. Od personifikacjipłodności, przez renesansowe piękności, aż po ciche akty anonimowych kobiet, którychnaturalność ciała zachwyciła malarzy i znaleźli w niej twórczą inspirację. Nagość bywałakontrowersyjna, była pokazywana pod pretekstem przedstawień bóstw wygiętych iupozowanych. Musiała przejść daleką drogę, aby malarz mógł sportretować zwyczajnąkobietę, w naturalnej pozie, przy czynności tak prozaicznej, jak czytanie gazety.Weiss malował pejzaże, martwe natury, kompozycje fantastyczne i rodzajowe, orazsugestywne, zmysłowe akty. Namalował niesamowitą liczbę obrazów przedstawiającychswoją żonę, jednak nagie portrety praktycznie zawsze przedstawiały kogoś innego. Artystadoskonale umiał uchwycić tektonikę ludzkiego ciała sposób, w jaki odbija się od niegoświatło i bezpretensjonalność nagości, gdy jest uwieczniona w całym swoim naturalnymgeście.

Portretowana kobieta uwieczniona na obrazie jest pełna spokoju, jakby nie zdawałasobie sprawy ze swojej nagości. Jej komfortowe zachowanie sprawia, że nie występujemy wroli osób ją podglądających, modelka pozwala nam na siebie patrzeć albo nie zdaje sobiesprawy z naszej obecności. Pogrążona w lekturze, leży w zupełnie naturalnej pozie. Zobrazu emanuje spokój, optymizm oraz cisza. Możemy sobie wyobrażać, że uwiecznionyzostał jakiś poranek gdzieś pomiędzy poranną toaletą i śniadaniem. Artysta zastał taki widok,nie planował go, nie ingerował, tylko zapisał moment w czasie, który wydał mu się magiczny.Obraz jest malowany ciepłymi kolorami, czuć w nim światło, letni dzień i brakpośpiechu. Weiss nie tyle co sportretował kobietę, ale całą atmosferę tego momentu.Kobieta już dawno temu wstała, ubrała się i ruszyła dalej w pogoni za obowiązkami. Jej ciałosię zestarzało i przestało już jej służyć. Jednak na obrazie nadal jest wolny, leniwy, ciepłydzień a kobieta nadal jest młoda. Pisał Weiss: „Pobożni – którzy idą do źródła natury, by zaczerpnąć wody życia. Bezbożni – którzy przeczą naturze, lecz tylko przetwarzają i oddychają cudzymiwypocinami. Musimy kochać bezinteresownie ideę malarstwa, aby dotknąć się misteriumnatury. Obraz – to zrealizowany zachwyt – to list miłosny”.

Artysta malarz. Ukończył gimnazjum we Lwowie a następnie przez rok był słuchaczem Wydziału Filozofii Na Uniwersytecie Jana Kazimierza. W latach 1887-1889 studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie. Przez źródła wymieniany jest jako uczeń Łuszczkiewicza, Szynalewskiego i Jabłońskiego. W 1893 roku otrzymał stypendium i wyjechał do Wiednia. Po powrocie do kraju był nauczycielem rysunku w Brodach i Jarosławiu. W 1898 roku wyjechał w półtoraroczną podróż do Włoch i Dalmacji, w 1908 roku osiadł w Zakopanem. Twórczość malarska Zefiryna Ćwiklińskiego to dzieła o treści symbolicznej, znajdujące się pod silnym wpływem spuścizny Władysława Podkowińskiego. Od około 1897 roku artysta zaczął interesować się pejzażem. Szczególnym bodźcem do kontynuowania studiów z natury stała się podróż na południe Europy. Od czasu osiedlenia się w Zakopanem stał się malarzem Tatr, malując przede wszystkim niewielkie pejzaże. Ćwikliński miał wystawy indywidualne w 1906 w Lwowie i w 1907 roku w Krakowie. Wystawiał w TZSP w Warszawie, w Londynie w 1907 i 1911 roku, w Kijowie w 1912, w Wiedniu i Budapeszcie 1915, w Chicago 1927. Był członkiem Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych i tam też miała miejsce wielka pośmiertna wystawa artysty w 1931 roku. Obrazy Ćwiklińskiego znajdują się m.in. w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie, Muzeum Narodowego w Krakowie oraz w Muzeum Śląskim we Wrocławiu.