Uczyć – to ja nie uczyłem, bo tego nie można nauczyć. Tylko obserwowałem, tak bardzo wnikliwie, rodzaj osobowości. I ja tylko jak gdyby podpowiadałem, mówiłem: „To co robisz tutaj, w tej chwili, to jest trochę nie twoje. Uważaj, bo to jest coś zobaczonego. Rób to, co naprawdę jest twoje. Nie myśl, że tamto jest lepsze. Lepszy jesteś ty. Jak to udowodnisz, to ty istniejesz, a jak nie – to cię nie ma”. To były takie proste korekty. Nigdy nie mówiłem: „A tu jest zły kolor, a tu to…” Nie, nie, bo to jest takie prymitywne uczenie. Nie ma nic gorszego, jak profesor bierze kredkę i poprawia. To jest koniec i profesora, i ucznia.

– Tadeusz Dominik

(Tadeusz Dominik. Za oknem jest ogród, wyd. Muzeum Narodowe w Warszawie, Warszawa 2008, s. 21)

Tadeusz Dominik urodził się w 1928 roku w Szymanowie. W latach 1946-51 studiował malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, uzyskując dyplom w 1953 roku w pracowni prof. Jana Cybisa. Po ukończeniu studiów rozpoczął pracę asystenta w pracowni prof. Wacława Waśkowskiego na wydziale Grafiki. Był stypendystą Rządu Francuskiego (1958-1959) i Ford Foundation (1961-1962). Konsekwentnie rozwijał swoją karierę naukową uzyskując w 1988 roku tytuł profesora zwyczajnego. Dwukrotnie był dziekanem Wydziału Malarstwa warszawskiej ASP. W 1990 roku odszedł na emeryturę. Początkowo tworzył grafiki, czarno-białe drzeworyty, zyskując wielkie uznanie. Później jego główną formą wypowiedzi stało się malarstwo. Pierwsze obrazy Dominika umieścić można w kategorii prac figuratywnych, choć już w latach 50. artysta zaczął stopniowo upraszczać i syntetyzować formę, redukując ją w końcu do podświadomie czytanych znaków. Prymat w kompozycji zyskiwał coraz silniej kolor. Od swojego nauczyciela, wielkiego kapisty Jana Cybisa, przejął myśl, że malarstwo nie ma na celu wiernego powielania natury. Nie fakty, a kształt i barwa mają przekazać subiektywne odczucie, czyniąc z obrazu autonomiczne dzieło oderwane od pierwowzoru. Zadebiutował w 1951 roku na VII Wystawie Plastyki w Radomiu. Pięć lat później reprezentował polskie malarstwo na Biennale w Wenecji. Jego pierwsza wystawa indywidualna odbyła się w 1957 roku w Zachęcie. Od końca lat 50. malarstwo Dominika zdobywało uznanie również poza Polską. Artysta uczestniczył w wystawach m.in. Guggenheim International Award w Nowym Jorku (1958), paryskiej Galerii Lambert (1959), Galerie für Moderne Kunst Varrelbisch w Hamburgu (1988), Gallerie Lanterna w Sztokholmie (1990) i na Expo ’92 w Sewilli. Artysta brał udział również w głośnej wystawie „15 Polish Painters”, którą w 1961 roku pokazało nowojorskie Museum of Modern Art. Jest laureatem wielu nagród i odznaczeń. Do najważniejszych należy bezsprzecznie przyznana mu w 1973 roku Nagroda im. Jana Cybisa. Jego prace znajdują się w wielu kolekcjach muzealnych, m. in. w Muzeum Narodowym w Warszawie, Krakowie i Poznaniu, w Museum of Modern Art w Nowym Jorku, Museo de Bellas Artes w Caracas czy w Stedelijk Museum w Amsterdamie.