Spór pokoleniowy jest czymś normalnym. Może jednak silniejsze od sporu, od różnic jest porozumienie, czyli synchronizacja sił, środków i idei wynikających z podobieństw? Jeden wspólny świat wewnętrznie zróżnicowany czy odrębne, przyglądające się sobie galaktyki? Podział traci rację bytu, podział nie traci racji bytu? – zakreśl właściwą odpowiedź. Dialog więc czy konfrontacja? Bo jednak nie wspólnota. To zrozumiałe, jeśli w akademii wobec wszystkich uruchamia się czynniki włączające, a nie dzielące, ale przyznajmy: słowo „wspólnota” w ustach indywidualistów brzmi nie najlepiej. Model przeciwny, model osobności, też nie przejdzie. Umówmy się zatem, że dialog i konfrontacja równocześnie, że „dwa w jednym”, czyli uprawdopodobniony konflikt i wynikające z niego napięcie, ale również wzajemne zainteresowanie i szacunek; sokratejsko-artystyczny duch dialogu i równocześnie sokratejski dystans wobec siebie. Krytyczny, czemu by nie?

– Roman Gajewski

(fragment wstępu do katalogu wystawy Dialog. Wystawa zbiorowa wykładowców Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku 2012)

Polski malarz, rysownik, profesor Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku. Urodzony w 1954 roku w Sopocie. Dyplom z malarstwa obronił w 1979 r. Absolwent gdańskiej ASP (dawniej Państwowa Wyższa Szkoła Sztuk Plastycznych) na Wydziale Malarstwa. Wychowanek profesora Władysława Jackiewicza. Malarz, grafik, galerzysta, projektant graficzny, eseista i poeta. Autor licznych monografii artystów środowiska gdańskiego. Od 2007 roku także wykładowca Sopockiej Szkoły Wyższej. Uczestnik stu kilkudziesięciu wystaw indywidualnych i zbiorowych w kraju i za granicą. Jego dzieła były prezentowane lub znajdują się w kolekcjach w Polsce, Austrii, Czechach, Danii, Niemczech, Włoszech, Hiszpanii, Francji, Turcji, Wielkiej Brytanii, Ukrainie, Stanach Zjednoczonych Ameryki, Kanadzie, Litwy, RPA i Malezji. Założyciel Galerii Na Wieży, Kościół św. Katarzyny, Gdańsk, współzałożyciel i członek zarządu Galerii Rysunku ASP Nowa Oficyna, Gdańsk. Uprawia sztukę zbierania i montażu utrwalonych form ludzkiej obecności, łącząc kondensację z zakrojem epickim i wykorzystując fotografię prasową. Artysta traktuje twórczość jako swoisty pakt z rzeczywistością; zagapia się na życie i życie obsługuje. Zajmuje go wzajemna relacja jednostki i zbiorowości wobec kulturowych i cywilizacyjnych przemian. Upomina się o człowieka liczonego pojedynczo. Mówi, że: „Przez moje obrazy przechodzą tłumy, a ja się w nich przeglądam. Czas płynie, a mnie żywo zajmuje rzeczywistość na styku swojej stałości i zmienności.”