Kolor posiada tożsamość. To ona wypełnia obraz, wprowadza do niego wartość.
– Jerzy Kałucki (Jerzy Kałucki – notacja, Prod. Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie MOCAK, Filmoteka Małopolska, 19 kwietnia 2018)
– Sformułował pan stwierdzenie „przestrzeń geometrii”.
– Sformułowałem je na użytek moich obrazów jako wniosek z mojego doświadczenia malarskiego. Jest to określenie tego rodzaju przestrzeni, która jest generowana, wytwarzana, przez reguły geometrii, czyli przez konstrukt abstrakcyjny, wytwór naszego umysłu. Tylko ludzie pojmują geometrię, zwierzęta – nie. Dla zwierzęcia najprawdopodobniej istnieje przestrzeń jedna i niepodzielna. Człowiek nauczył się ją mierzyć, dzielić, ograniczać. Jest to przestrzeń, na której przeprowadzamy te wszystkie operacje. Nie jest to przestrzeń doświadczalna, ale mentalna.
(Fragment rozmowy opublikowanej w: „Art & Business” 2008, nr 5, s. 34-39)
Sztuka Jerzego Kałuckiego stanowi niewątpliwie kontynuację abstrakcji geometrycznej początków XX wieku. Artysta studiuje relacje między elementami przestrzeni, a także zagadnienia ruchu, barwy i światła. Geometryczne formy chętnie ogranicza na płaszczyźnie obrazu łukowatą linią, bądź z niej samej czyni obiekt zainteresowań. Układy te są precyzyjnie przemyślane. Tymczasem geometria w obrazach Kałuckiego jest mocno konceptualna. Skłania do podświadomego, indywidualnego wyobrażania sobie brakujących elementów łuków czy pasów oraz sił działających wewnątrz kompozycji.
Kwintesencją przedstawień malarskich Kałuckiego są trzy motywy: łuk, który jest fragmentem koła i rozszerza przestrzeń pracy, linia prosta oraz barwna płaszczyzna. Wszystkie działania malarskie artysty cechuje precyzja i dokładność. Malarz jest bardzo oszczędny w środkach, dzięki czemu uzyskuje niesamowitą przejrzystość wymowy.
Cykl Przebiegi, do którego zalicza się oferowana praca, powstawał w latach 2010-2012. Artysta odrzuca w nim formę koła, statyczność zamienia na dynamizm. O ile wcześniejsze prace były próbami syntezy, nadania przestrzeni arbitralnej struktury, zawierającej całokształt doświadczonego świata we wszystkich jego punktach – to nowe obrazy są tymi punktami, jednostkowymi zdarzeniami, w ułamkach czasu, przemijającymi i one są tymi co konstytuują wszechświat.
