Tadeusz Piotr Potworowski, malarz, scenograf, rzeźbiarz i pedagog. Rozpoczął studia u Konrada Krzyżanowskiego w warszawskiej SSP, by po roku przenieśc się do krakowskiej ASP. W 1924 r wraz z członkami “Komitetu Paryskiego”, podopiecznymi Józefa Pankiewicza wyjechał do Paryża. Tam obrał jednak własną drogę twórczą, związał swoje poszukiwania z pracownią Fernanda Legera. Do Polski artysta wrócił w 1930 roku. Pierwszą dużą indywidulaną wystawę otworzył w 1938 roku w Instytucie Propagandy Sztuki w Warszawie, a potem we Lwowie. Należy podkreślić bardzo zaangażowany udział artysty w walkach zarówno pierwszej wojny światowej, jak i w kampanii wrzesniowej 1939 roku. Za wyjątkową odwagę i męstwo został dwukrotnie odznaczony Krzyżem Walecznych. Po klęsce wrześniowej wyemigrował przez Szwecję do Anglii, gdzie w 1949 roku został profesorem malarstwa w Bath Academy of Art w Corsham. Do Polski wrócił dopiero w 1958 roku i być może bardzo dobre przyjęcie jego twórczosci w tym okresie przyczyniło się do podjęcia decyzji o pozostaniu w kraju. Pierwsza jego krajowa powojenna wystawa odbyła się w Poznaniu. W 1962 roku, w Muzuem Narodowym w Poznaniu miała miejsce pierwsza indywidulana powojennna wystawa prac artysty, powstałych po powrocie do kraju. Formalnie malarstwo Potworowskiego zaliczane jest często do kapistów, głównie dzięki tym pierwszym doświadczeniom artysty z Komitetem Paryskim. Tak naprawdę jednak twórczość powojenna charakteryzowała się znacznie szerszym polem poszukiwań i wielotorowością. W swoich późniejszych dojrzałych pracach, wprowadzał elementy geometrii, informelu, również malarstwa materii. Zawsze jednak pozostał czasem bardziej, czasem mniej dostrzegalny ale nizemiernie ważny czynnik – harmonia barw – pozostałość idei kapistów.
