Mimo młodego wieku, Igor Sikorski jest artystą o starej, romantycznej duszy. Zapatrzony w przeszłość, wyznaje klasyczne kanony i idee malarstwa akademickiego, ostro buntując się przed językiem współczesności. Urodzony w 1989 roku w Odessie, pochodzi z rodziny polsko-ukraińskiej. Swoje kształcenie artystyczne rozpoczął już na etapie odeskiego gimnazjum o specjalizacji plastycznej, a następnie liceum plastycznego. W latach 2010-14 studiował w Narodowej Akademii Sztuk Pięknych i Architektury w Kijowie na Wydziale Konserwacji, zajmując się konserwacją malarstwa i rzeźby polichromowanej. Tam zapoznał się bliżej ze sztuką dawną, zwłaszcza tą z XVII-XIX wieku, która odsłoniła przed nim wszystkie swoje tajemnice. Dalszą naukę kontynuował na Wydziale Malarstwa krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. W ramach końcowego dyplomu w 2018 roku namalował monumentalną „Wiktorię Wiedeńską” (162 x 520 cm), pod wpływem twórczości Marcina Altomonte, nadwornego malarza króla Jana III Sobieskiego.

O swoich akademickich profesorach nie lubi wspominać, gdyż w żaden sposób nie przyczynili się do ukształtowania jego klasycznej postawy. Jako najważniejszych mistrzów Sikorski wymienia m.in. Jana van Eycka, Jana Vermeera, Jacques’a Louisa Davida, a także Jacka Malczewskiego i Aleksandra Gierymskiego. Czerpiąc natchnienie z minionych epok, artysta buduje własną, wyjątkową mitologię. Inspiruje go zwłaszcza antyk, renesans, neoklasycyzm i dekadencki urok fin de siècle. Często sięga po zmysłowe, kobiece akty, arkadyjskie sceny rodzajowe i skąpane w księżycowej poświacie, luministyczne pejzaże miejskie. Swoje obrazy lubi budować na zasadzie rebusu, opowiadając historię poprzez skomplikowaną symbolikę. Ważne jest dla niego oddanie klimatu sceny oraz wdzięku idealnie wyrysowanych ciał. Co znaczące Sikorski sam, własnoręcznie wykonuje także ramy do swoich prac, traktując je jako ważny element całej kompozycji. Jego dzieła są niczym pełne kunsztu szkatuły, w których zawarta jest nieśmiertelna idea klasycznego piękna.