Polski malarz i witrażysta tworzący przede wszystkim we Francji. Urodził się na terenach środkowo-wschodniej Ukrainy. W 1914 roku zaczął uczęszczać do Szkoły Sztuk Plastycznych w Myrhorodzie. Brał udział w działaniach wojennych, w wyniku których został ranny. Kontuzja spowodowała, że do końca życia pozostał inwalidą. W 1919 roku opuścił Rosję i wyjechał przez Turcję do Grecji, gdzie uczył się w Szkole Sztuk Plastycznych w Atenach. Stamtąd, po dwóch latach, przeniósł się do Włoch. W Neapolu zadebiutował jako artysta, pokazując na wystawie swoje rysunki i gwasze. Po krótkim pobycie w Rzymie trafił w 1923 roku do Paryża. Okres paryski rozpoczęła współpraca z wybitnym witrażystą Jeanem Gaudinem. Praktyka u boku Gaudina zaowocowała powrotem do malarstwa, pracy z kolorem przy jednoczesnym zachowaniu precyzji rysunku. W latach 1926, 1928 i 1930 Eleszkiewicz wystawiał swoje prace w Salonie Paryskim, następnie w D’art. du Motnparnasse (1928) oraz w Vieux Colombier (1948) i Drout-Provence (1944, 1945 i 1951). Pod koniec życia artysta zajmował się konserwacją obrazów. Zmarł w 1963 roku w Paryżu. Stanisława Eleszkiewicza należy zaliczyć do grona ekspresjonistów środowiska Szkoły Paryskiej. Artysta określił własny repertuar przedstawiania postaci – o hieratycznych sylwetkach, zwykle ukazanych w ruchu. Koncentrował się na wizerunkach mieszkańców i widokach ulic małych miasteczek. Jego obrazy cechuje uproszczona forma obwiedziona mocnym konturem połączona z intensywną skalą barw i swobodnym, zamaszystym duktem pędzla. Niemałą spuściznę stanowią mozaiki, witraże i szkła artystyczne i inne. Z czasów współpracy z Jeanem Gaudinem pozostały witraże w wielu paryskich kościołach.