Jean Lambert-Rucki był awangardowym artystą, wypowiadającym się głównie w rzeźbie i grafice. Związany był z nurtami kubizmu, surrealizmu i art-deco. Ukończył studia w pracowni Józefa Mehoffera na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. W 1911 roku wyjechał do Paryża, gdzie studiował na Akademii Colarossi i pracował jako retuszer w zakładzie fotograficznym. Już w 1913 roku wystawiał na Jesiennym Salonie. W czasie I wojny światowej zaciągnął się do Legii Cudzoziemskiej. Ranny podczas walk trafił do Tesalonik gdzie pracował jako archeolog w tamtejszym Muzeum Archeologicznym. W 1918 roku powrócił do Paryża. Dzięki znajomości z Fernandem Legerem na początku lat 20. trafił pod skrzydła marszanda Leonce Rosenberga. Swoje pierwsze kubistyczne realizacje rzeźbiarskie Lambert-Rucki pokazał w 1923 roku na indywidualnej wystawie w Galerie L’Effort Moderne. Łączące nowoczesna formę z mozaikową inkrustacją wywołały powszechny zachwyt w Paryżu. Niemniejszym powodzeniem cieszyły się luksusowe przedmioty utrzymane w duchu art-deco, które zapewniły Lambertowi-Ruckiemu sukces na Międzynarodowej Wystawie w Paryżu w 1925 roku. W 1930 roku Lambert-Rucki stał się jednym z pionierów nowoczesnej sztuki religijnej. W 1931 roku został aktywnym członkiem Union des Artistes Modernes (UAM), gdzie wystawiał u boku René Herbsta, Charlesa-Édouarda Jeannereta (Le Corbusiera), Roberta Malleta-Stevensa, architekta Georges’a-Henriego Pingussona i Jeana Fouqueta (dla którego tworzył biżuterię). W 1933 roku opuścił pracownię na Montparnasse i przeniósł się do innej, przy Rue des Plantes 26 w Paryżu. W maju 1943 roku wziął udział w zbiorowej wystawie artystów z „2ème groupe” w paryskiej Galerie Drouant-David.