W latach 1904-1909 Stabrowski był dyrektorem Szkoły Sztuk Pięknych w Warszawie. Absolwent Szkoły Realnej w Białymstoku podjął studia artystyczne w Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu w 1887 roku. W Akademii utrzymywał kontakty z innymi studentami wśród których byli m.in. Ferdynand Ruszczyc i Kazimierz Wasilkowski. Jeszcze jako student odbył podróż studyjną, która obejmowała Odessę, Konstantynopol, Grecję i Egipt. Podróż ta miała na celu zgromadzenie materiału potrzebnego do odtworzenia realiów kostiumowych i topograficznych w malarstwie historycznym. Po ukończeniu petersburskiej Akademii Stabrowski kontynuował studia w Academie Julian w Paryżu gdzie zetknął się z impresjonizmem i fowizmem. Był członkiem Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”, wystawiał w Paryżu na Wystawie Światowej 1900 roku, w Monachium oraz w Wenecji. Reaktywował w 1904 roku wraz z Konradem Krzyżanowskim warszawską Szkołę Sztuk Pięknych, której został pierwszym dyrektorem. W latach 1909-1913 a następnie w latach 20. odbył liczne podróże do Francji, Niemiec, Szwecji, Hiszpanii i Włoch. Obok kompozycji symbolicznych, fantastyczne, a nawet mistycznych malowanych w stylu dekoracyjnym i zgodnie z duchem secesyjnej stylizacji Stabrowski był twórcą nastrojowych pejzaży, do których inspiracją stały się liczne podróże. Krajobrazy Stabrowskiego malowane przede wszystkim w ostatnim okresie twórczości charakteryzują się mimetyzmem a budowane są w sposób oszczędny przy użyciu dużych, kontrastowych plam barwnych i zestawień chłodnych błękitów i ciepłych żółcieni i brązów.