Jean Dieuzaide przez sześćdziesiąt lat pracował jako profesjonalny fotograf. W centrum jego artystycznych zainteresowań znajdował się człowiek stąd zwykło się wiązać jego osobę z tzw. école humaniste. Znany był jako świetny portrecista o niezwykłej wrażliwości na drugiego człowieka. W 1968 roku Dieuzaide po raz pierwszy spotkał Augusta Zamoyskiego, polskiego rzeźbiarza pracującego we Francji. Spotkanie to zaowocowało powstaniem serii fotografii portretowych przedstawiających artystę w jego pracowni w Saint-Clar-de-Riviere pod Tuluzą. Dieuzaide sfotografował wówczas Zamoyskiego przed modelem pomnika Adama Stefana Sapiehy oraz u stóp jego własnej rzeźby „Wenus”. Pierwsze spotkanie w pracowni znalazło swoją kontynuację w kolejnych, podczas których Dieuzaide dokumentował również katalogowane wówczas rzeźby Zamoyskiego. Najprawdopodobniej w roku 1970 powstało zdjęcie „Ręce rzeźbiarza” przedstawiające splecione dłonie artysty oparte o blat drewnianego stołu, na którym widnieje rozłożona książka i fragment zapisków rzeźbiarza. To, co uderza w tym ujęciu to właśnie dłonie – stare, spracowane a jednak tak szlachetne i silne. To nie tylko dłonie rzeźbiarza, to dłonie człowieka wielkiej kultury i etosu co podkreślają leżące na stole książki i zapiski. Zdjęcie wykonane najpewniej w trakcie niezobowiązującej rozmowy jest niezwykle intymne w swej fragmentaryczności i tak różne od pozostałych znanych ujęć Zamoyskiego – rzeźbiarza. „Ręce rzeźbiarza” zamykają katalog
prac Augusta Zamoyskiego wydany przez Zofię Kossakowską-Szanajcę w 1974 roku. Ręce rzeźbiarza to odbitka prasowa wykonana w 1970 roku. Posiada pozytywną opinię Yves Di Maria, paryskiego rzeczoznawcy specjalizującego się w fotografii, wykonującego orzecznictwo dla Crédit Municipal de Paris.
