Kształcił się w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych (1883-1886), m.in. u Feliksa Szynalewskiego, Władysława Łuszczkiewicza i Jana Matejki. Następnie wyjechał do Monachium, gdzie w 1888 studiował w szkole Szymona Hollósy’ego. Podróżował do Włoch i na Węgry. Od roku 1890 stale mieszkał we Lwowie. Wystawiał na bardzo wielu wystawach m.in. w krakowskim i lwowskim TPSP oraz w TZSP w Warszawie. W roku 1896 na międzynarodowej wystawie w Berlinie otrzymał złoty medal za Autoportret. Po 1914 mieszkał w Zakopanem, a od 1921 w Poznaniu, gdzie w 1936 r. obchodził jubileusz 50-lecia twórczości połączony z wielką retrospektywną wystawą dzieł. W 1925 w Warszawie na wystawie „Portret polski” otrzymał najwyższe odznaczenie honorowe za całokształt twórczości artystycznej. 1937 „za zasługi na polu sztuki” został odznaczony przez Prezydenta RP Ignacego Mościckiego Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zginął podczas Powstania Warszawskiego 23 sierpnia 1944. Już za jego życia obrazy artysty cieszyły się dużą popularnością i uznaniem. Znajdują się w zbiorach największych polskich muzeów. Malował przede wszystkim portrety, a także sceny rodzajowe, kwiaty, pejzaże z Tatr i Huculszczyzny. Często i chętnie posługiwał się mistrzowsko opanowaną techniką akwareli.