Strauss W., The Illustrated Bartsch, New York 1981, poz. 280
Strauss W., publikacja, New York 1980, poz. 78
Panofsky E., publikacja, Princeton 1943
Meder J., publikacja Vienna 1932; poz. 192
Tietze H., publikacja, Augsburg 1928, poz. 208
Heller J., publikacja, Bamberg 1827, poz. 1709
Kurth W., publikacja, Munich 1927, poz. 178

Prezentowana rycina stanowi pierwsze ogniwo hagiograficznego cyklu pog święconego Najświętszej Marii Pannie i zarazem świadectwo niedoścignionego kunsztu warsztatowego Dürera, stopnia rysunkowej finezji, jaki artysta osiągnął w pierwszych latach XVI stulecia. W przedstawionej scenie narodzin Marii, przeniesionej w realia XVI wieku, przejawił się ponadto niezwykły zmysł obserwacji twórcy; uderza uzyskany tu stopień realizmu – umiejętność zindywidualizowanej charakterystyki fizjonomicznej postaci, trafne oddanie ruchu i pozy, zamiłowanie do precyzyjnego odtwarzania szczegółów stroju i detali wnętrza. Mnożąc uczestniczące w zdarzeniu postaci i rozbijając całość kompozycji na kilka symultanicznie rozgrywających się epizodów Dürer dał wyraz swym narratorskim talentom. Zasadnicza akcja rozgrywa się w tle przedstawienia, w obrębie kompozycyjnego trójkąta utworzonego przez zasłony łoża, którego odpowiednikiem na pierwszym planie jest trójkąt obejmujący grupę trzech kobiet z dzieckiem, niezaangażowanych w główny tok zdarzeń. Kobieta pijąca z dzbana wydaje się być pokrzepiającą swe siły akuszerką. Rodzajowy charakter przedstawienia współtworzy m.in. służebna siedząca przy łożu, która w oczekiwaniu na „rozwiązanie” zapadła w drzemkę. Kędzierzawy obłok oddziela sferę doczesną od niebiańskiej zasłaniając przed wzrokiem usługujących i gawędzących kobiet anioła o dekoracyjnie rozbudowanych skrzydłach z kadzidłem w ręku, który uzmysławia doniosłość wydarzenia.