Teresa Rudowicz początkowo studiowała w gdańskiej PWSSP, by w latach 1950-54 kontynuować edukację na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Zbigniewa Pronaszki. Dyplom obroniła w 1954 roku w pracowni Hanny Rudzkiej-Cybisowej. Wspólnie z mężem, Marianem Warzechą, kilkukrotnie podróżowała do Włoch, a na przełomie 1971 i 1972 roku odbyła stypendium w Fundacji Kościuszkowskiej w Stanach Zjednoczonych. Rudowicz była współzałożycielką i członkiem reaktywowanej po II wojnie światowej Grupy Krakowskiej. Razem z grupą brała udział w licznych wystawach, m.in. w II Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, w 1957 roku. Debiut indywidulany artystki miał miejsce rok później w krakowskim Domu Plastyków. Pod koniec lat 50., artystka wypracowała oryginalne środki ekspresji wpisujące się w nurt abstrakcji wyrastającej z doświadczeń francuskiego kubizmu. Najchętniej operowała odrealnionymi, wydłużonymi formami, tworząc z nich dynamiczne kompozycje. Porzucając na początku lat 60. rozmach i żywiołowość gestu taszystowskiego malarstwa, skupiła się na tworzeniu kompozycji i kolaży o wąskiej, wysmakowanej gamie brązów, ewokujących nostalgiczną atmosferę wspomnień i poetyckich skojarzeń. To w tych kompozycjach dała znać o sobie niezwykła wrażliwość artystki na specyfikę materiału. Do kolaży wykorzystywała rozmaite rodzaje papieru, płótno, stare fotografie, biżuterię. Tworzone w ten sposób kompozycje, pełne przepychu, a zarazem ujawniające nostalgię, stanowią swoisty zapis przeszłości. Prace Teresy Rudowicz pokazywane były na licznych wystawach w kraju i za granicą. Obok wspomnianych wyżej, warto wymienić Pierwsze Paryskie Biennale Młodego malarstwa w Galerii Lambert w Paryżu (1959), pokaz prac w Museum of Modern Art w Nowym Jorku (1960) i monograficzną wystawę w Muzeum Narodowym w Krakowie (2013).
