Prace Włodzisława Siera wpisują się w bogatą tradycję, jaką charakteryzuje się polska tkanina artystyczna. Od wieków tkanina wzbudzała zainteresowanie malarzy, którzy szukali sposobności transponowania języka malarskiego na to medium. Pod tym względem w polskiej sztuce przełom nastąpił niewątpliwie w latach 60. ubiegłego wieku, wówczas to artyści malarze związani z ruchami awangardowymi stawiali coraz śmielsze kroki w dziedzinie tkaniny. Hanna Dąbkowska, Tadeusz Dominik, Krystyna Cierniak, Anna Śledziewska należeli do szerszego grona prekursorów nowych malarskich poszukiwań a ich prace można było oglądać na wystawie „Tkanina artystyczna” zorganizowanej w kwietniu 1961 roku w warszawskiej Zachęcie. Równolegle z eksperymentami natury technologicznej zachodziły zmiany w percepcji samego medium. Powoli tkanina przestawała spełniać funkcję stricte użytkową. Artyści tacy jak Magdalena Abakanowicz, Jolanta Owidzka czy Wojciech Sadley, którzy już na przełomie lat 50. i 60. prowadzili swoje pierwsze bardzo udane eksperymenty z tkaniną, sprawili, że stała się ona równorzędnym z malarstwem czy rzeźbą językiem wyrazu. W 1962 roku sukces polskich twórców na I Biennale Tkaniny Artystycznej w Lozannie potwierdził istotę ich poszukiwań. Wywodzące się z głęboko zakorzenionej tradycji polskiego tkactwa a nowoczesne w wyrazie grubo tkane gobeliny i obiekty przestrzenne wprawiły krytykę w osłupienie. „Tkanina jutra narodziła się w Polsce” – głosił tytuł entuzjastycznego artykułu w „Gazette de Laussane” z kwietnia 1963 roku. O walorach artystycznych, wizualnych, zmysłowych i użytkowych prac zaprezentowanych przez Polaków zrobiło się głośno a Polska Szkoła Tkaniny stała się rozpoznawalna na całym świecie.
Włodzisław Sier, rocznik 1944, należy do pokolenia, które kształtowało swoją drogę artystyczną pod okiem wspomnianych wyżej prekursorów wielkich zmian w dziedzinie tkaniny. W łódzkiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych studiował na Wydziale Tkaniny pod kierunkiem profesora Antoniego Starczewskiego. Wydział ten należy do jednego z najstarszych na uczelni, założony został na przełomie 1946 i 47 roku. Starczewski, który stał na jego czele od 1955 roku, był uczniem Władysława Strzemińskiego. Należał do artystów wszechstronnych, którego zainteresowania wybiegały daleko poza jedną dziedzinę sztuki. W tkaninie, którą zajmował się od 1964 roku, poszukiwał rytmu i regularności, językiem wyrazu był dla niego znak. To wyróżniało znacząco Starczewskiego pośród innych przedstawicieli Polskiej Szkoły Tkaniny, których prace nacechowane były emocjonalnością, poetyckością surowej formy i przestrzennością. W kształceniu przyszłych projektantów przemysłu lekkiego oraz artystów sztuki włókna kładł nacisk na różnorodność i swobodę wypowiedzi, nie narzucał swojego zdania. Wyznawał natomiast ideę wprowadzania dobrych wzorców estetycznych do produkcji masowej. W rozmowie z redakcją „Projektu” powiedział: Nie odróżniam sztuki czystej od użytkowej (Antoni Starczewski [katalog], wyd. ZPAP, CBWA Zachęta, Warszawa 1973, s. nlb). Włodzisław Sier, który ukończył studia w 1971 roku a dziesięć lat później na stałe wyemigrował do Niemiec, znany jest przede wszystkim za granicą. Jego formą wypowiedzi są malarstwo i tkanina przy czym niezwykle czytelny jest związek między jedną a drugą dziedziną w przypadku twórczości tego artysty. Obydwie są narzędziami przekazu idei, która zdaje się być nadrzędną wartością. Szczególnie interesujące z punktu widzenia oferowanej pracy są geometryzujące kompozycje, które buduje Sier w oparciu o plamę barwną tworzącą podział przestrzeni. Kolor jest czysty, raz intensywny, kiedy indziej delikatny, pastelowy. Zarówno portrety jak i pejzaże czy kompozycje bardziej abstrakcyjne cechuje harmonia formy i barwy, którą z malarskiego medium w sposób wyrafinowany przenosi artysta na tkaninę. Nie tylko kolor staje się tu językiem artysty ale i faktura. Przemawia mocnym głosem mięsistość tkaniny, różnorodność splotów, kontur, który wyraźną linią buduje i porządkuje całą kompozycję. Niewątpliwie obiekt autorstwa Włodzisława Siera wpisuje się w bogatą tradycję Polskiej Szkoły Tkaniny wzbogacając ją o rzadko w niej reprezentowaną harmonię i lekkość zestawień barwnych.
