Tomasz Górnicki to autor monumentalnych, miejskich realizacji artystycznych, jak i form mniejszych aranżowanych w porywających ekspozycjach w przestrzeniach galeryjnych dzięki czemu jego prace prezentowane były m.in. w Nowym Jorku, Los Angeles, Berlinie, Cannes czy w Londynie. Twórczość Tomasza Górnickiego to również przejmujące interwencje w przestrzeniach miast, wykonywane spontanicznie i niezapowiedzianie akcje z pogranicza street-artu, które artysta porzuca trochę „na pastwę” ludzkich reakcji. Obiekty wpisuje w architekturę miejsc, pozostawiając je w opuszczonych budynkach, pod mostami lub przymocowane do punktów, które na co dzień mija się niezauważone. Jak sam mówi – Pomyślałem, że w poszukiwaniu odbiorcy, sam do niego wyjdę – wyjdę ze sztuką do ludzi. Jego prace rzeźbiarskie choć tworzone w żmudnym procesie to jednak spektakularne, za każdym razem wzbudzają silne emocje w obserwatorach, zarówno poprzez formę jak i nieoczywistość miejsc, w których są prezentowane.
Górnickiego absorbuje ludzka niedola, samotność, wyobcowanie. Codzienność wypełniona pędem odbiera humanistyczne spojrzenie na bliźniego, pomija cierpienie, samotność, niewygodę, strach. W jego rzeźbie często pojawiają się fragmentaryczne ludzkiej formy, kobiety bez głów albo dzieci z zasłoniętą twarzą, mężczyźni o skulonej, bojaźliwej posturze, piękno kobiecego, ale dotkniętego już przemijaniem ciała, bezradna forma rodzącego się w krzyku noworodka. Powoduje to wzruszenie, przerażenie, często bulwersuje. Szczególną uwagę poświęca anatomii ludzkiego ciała wydobywając jego piękno ale zawsze w szerszym kontekście zwracającym uwagę na to co w ciele ukryte. Nic bardziej wymownego od samego tytułu nadanego oferowanej rzeźbie „Sadness hidden behind the beauty” – piękno skrywające smutek czy może, kładąc silniejszą emfazę na emocje, – smutek ukryty za pięknem. Górnicki łapie i zatrzymuje w rzeźbiarskim materiale to co ulotne, czyni widocznym, materialnym to, co ukryte.
