Rzepiński uprawiał głównie malarstwo sztalugowe, ale także rysunek, grafikę i malarstwo ścienne. Należał do czołowych przedstawicieli nurtu polskiego koloryzmu; jego koncepcja malarstwa wywodziła się ze sztuki francuskich intymistów, P. Bonnarda i H. Matisse’a. Urodził się w 1905 roku w Strusowie koło Trembowli. Jako osiemnastolatek wstąpił do krakowskiej Wolnej Szkoły Malarstwa Ludwiki Mehofferowej, później artystyczną edukację kontynuował w latach 1926-1929 na Krakowskim ASP w pracowniach Wojciecha Weissa, Felicjana Kowarskiego i Władysława Jarockiego a następnie w Paryskiej filii macierzystej uczelni u Józefa Pankiewicza. Swoje dojrzałe artystyczne życie związał jednak z Polską i po powrocie do Krakowa wstąpił do grupy Zwornik oraz krakowskiego ZPAP. Jego droga jako dydaktyk rozpoczęła się w 1933 roku kiedy został wykładowcą w Wolnej Szkole Malarstwa Ludwiki Mehofferowej. Później założył Szkołę Malarską w Katowicach i równolegle prowadził kursy rysunku dla nauczycieli w Liceum Krzemienickim. Po powrocie do Krakowa został mianowany profesorem po trzyletniej pracy a macierzystej uczelni. Był czterokrotnie rektorem Akademii Sztuk Pięknych. W 1973 roku Rzepiński odszedł na zasłużoną emeryturę.

Artysta wystawiał wielokrotnie w kraju i za granicą. Debiutował wystawienniczo w 1931 roku w Krakowie, później eksponował swoje prace podczas pobytu w Paryżu („Exposition de peintres et sculpteurs” w galerii Sevres oraz indywidualna ekspozycja jego prac w galerii Art et Artistes Polonais), następnie w Warszawie, Poznaniu a także w Londynie, Wiedniu, Berlinie, Sztokholmie, Moskwie i Uppsali. Rzepiński ma na swoim koncie około 30 wystaw indywidualnych, wiele nagród i wyróżnień. Wystawa monograficzna jego prac była zorganizowana w latach 70. W Muzeum Narodowym w Warszawie oraz Krakowie.