Malarz, performer, autor instalacji, teoretyk sztuki i pedagog, członek kultowego ugrupowania polskiej sztuki lat 80. „Gruppa”. Woźniak ukończył wydział malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. W latach 1982-1988 wykładał technologię malarstwa w macierzystej uczelni. Od 1982 roku związany z „Gruppą”, brał udział we wszystkich jej wystawach i akcjach oraz współredagował wydane przez ugrupowanie czasopismo „Oj dobrze już”. Współpracował z członkami „Gruppy” przy rozmaitych projektach – z Markiem Sobczykiem pracował przy polichromii cerkwi neounickiej na Podlasiu (1985-1989), z Ryszardem Grzybem przebywał na stypendium w Berlinie (1986). Był wykładowcą w prywatnej szkole artystycznej założonej przez Jarosława Modzelewskiego i Marka Sobczyka (Szkoła Sztuki, 1991/1992). Woźniak jest autorem koncepcji „Sztuka podziwu”. Prace malarskie Woźniaka z pierwszej połowy lat 80. wyróżniała różnorodność tematyki i formy. Często operowały znakami, emblematami o politycznym i prześmiewczym wydźwięku. Od 1984 roku powstawały kompozycje o ograniczonej skali barwnej, malowane rozmytą farbą oraz karykaturalnie deformujące postać ludzką. W drugiej połowie lat 80. pod wpływem kontaktu z niemieckim środowiskiem artystycznym malarstwo Woźniaka zdominował ekspresjonizm. Powstałe w tym czasie kompozycje charakteryzują się bogata fakturą, spontanicznym gestem i agresywną kolorystyką. Poniekąd w kontraście do ekspresjonizmu pojawiło się w twórczości Woźniaka malarstwo symboliczno-metaforyczne, często o tematyce religijnej. Obrazy z lat 1991-1992 cechowała jednoplanowość i stonowana kolorystyka. Od lat 90. aż do 2007 roku powstawały tzw. obrazy zwielokrotnione, które zestawione ze sobą tworzyły całe instalacje. Charakterystyczna dla doświadczeń Woźniaka z instalowaniem malarstwa jest wystawa Egocentryczny manipulator w Galerii DAP w Warszawie z 1995 roku. Po roku 2000 powstały między innymi: Autorytety, Kandydat na prezydenta, Parada równości. Sztuka performance towarzyszyła Woźniakowi niemalże od początku. W okresie funkcjonowania „Gruppy” akcje performatywne wpisywały się w zbiorowe manifestacje wobec opresyjności reżimu i narzuconej artystom cenzurze. W mniejszej skali polegały one na interakcji z publicznością w przestrzeniach galeryjnych (Glasgow, 1988) bądź miejskich (Nowy Jork, 1988). Ryszard Woźniak jest laureatem licznych nagród. Miał szereg wystaw indywidualnych i zbiorowych a jego prace znajdują się w czołowych kolekcjach instytucjonalnych i prywatnych.
