W zasadzie cała twórczość Władysława Jackiewicza dotyczy przedstawienia ciała, cielesnej nagości. Przemiany formalne jego sztuki są konsekwencją interpretacji ciała w perspektywie abstrakcji: dążenia do syntetycznych ujęć, stopniowego oczyszczania z naturalistycznych szczegółów, zwiększania bądź zacierania ostrości konturów. Taki wygląd ciała, ograniczony w zasadzie od torsu, optyczne scala cielesny kształt, zaś w perspektywie znaczenia jest jego esencją.
(Wicherkiewicz L., Pejzaże ciała, w: „Format. Pismo artystyczne” nr 70, 2014-2015, s. 53.)
Akty Jackiewicza są swoistą fantazją na temat ciała i – jak sam przyznawał – nawiązują do jego rzeczywistych zachwytów i wspomnień. Podjęty u początku lat 70. cykl pozwalał artyście kontynuować studia malarskie. Nie używał ku temu modela, twierdząc, że ten byłby tylko w pewnym sensie przeszkodą, prowadząc ku oczywistym skojarzeniom. Mówił: „nie posługuję się modelem. Jest on nieprzydatny do mojej opowieści o nagości – o nagości ciała – ciała kobiety. Dziś nagość nie jest zakrywana. Jej widoku dostarczają tzw. środki masowego przekazu w nadmiarze. Pamięć widzianych dzieł malarskich, których mistrzostwo przedstawień nagich postaci osiągnęło najwyższy poziom, pamięć oglądanej natury i moje wyobrażenia prowadzą mnie przez wszystkie etapy poszukiwań właściwego wyrazu mojej wypowiedzi malarskiej. Wyobrażanie rzeczy albo wydarzeń zawsze bywa ciekawsze, piękniejsze od rzeczywistości”. Jackiewicz, który na początku podpisywał każde płótno słowem ‘ciało’ oraz kolejnym numerem, od pewnego momentu pozostał już przy samym numerowaniu kolejnych obrazów, traktując je tym samym jako kolejny rozdział jednej opowieści. Pochłonięty samą formą przestał postrzegać ją jako ciało i taki też wolny wybór interpretacji pozostawił widzom.
Akty Jackiewicza malowane są laserunkiem. Koncepcja korzystanie z tej techniki przyszła po lekturze Wańkowicza, który w malarski sposób opisał alabastrowe ciało Marylin Monroe. Jackiewicz zapragnął przenieść ów efekt na płótno. Wybrał w tym celu laserunek robiony na podkładzie jako najwłaściwszą technikę. Pozwala ona dostrzec jak obraz, warstwa po warstwie, był budowany. Jest to malarstwo konsekwentne a przy tym subtelne, dojrzałe, pełne, skupione. Sztuka Jackiewicza jest sensualna a przy tym stanowi wyraz intelektualnego namysłu nad pięknem, nad zagadką klarownej i dźwięcznej formy, jak i dążeniem do uzyskania melodycznej syntezy. Jak zauważa Lena Wicherkiewicz „malarstwem swoim Władysław Jackiewicz wpisuje się w wielką tradycję przedstawienia ludzkiego ciała, malarskiego aktu, co może się wydawać niedzisiejsze w epoce, której sztuka nie interesuje się już ciałem z humanistycznej perspektywy, lecz z chorobliwą namiętnością wytwarza jego ponadrealne wizerunki” (Pejzaże ciała, w: „Format. Pismo artystyczne” nr 70, 2014-2015, s. 52).
