Malarz, pedagog, profesor Akademii Sztuk Pięknych, prezes Związku Polskich Artystów Plastyków. Urodził się w 1931 roku w Warszawie. Swoją edukację artystyczną rozpoczął na Warszawskiej ASP u prof. Stanisława Szczepańskiego, następnie kontynuował naukę w Leningradzie na ASP u prof. Eleny Tabakowej i w Kijowie w Instytucie Sztuk Pięknych u prof. Aleksieja Szowkunienko. Dyplom uzyskał w 1956 roku. Po okresie studiów powrócił do Polski, gdzie związał się z grupą Powiśle oraz z Grupą Malarzy Realistów (od 1977). Oprócz praktyki artystycznej Kaczmarski pisał recenzje wystaw w Przeglądzie Artystycznym. Na początku lat 70. był redaktorem naczelnym „Poilsh Art Review”. Kaczmarski udzielał się społecznie w niezależnym ruchu wystawienniczym.

Malarz dzielił się swoją wiedzą najpierw w Dreźnie w Hochschule für Bildende Künste, następnie w Państwowej Szkole Sztuk Plastycznych we Wrocławiu gdzie uczył malarstwa. Związany był też z Uniwersytetem Mikołaja Kopernika w Toruniu. Pracował jako pedagog i opiekun pracowni Malarstwa na Uniwersytecie Warmińsko-Mazurskim gdzie pełnił funkcję kierownika Katedry Malarstwa i Rysunki. Kaczmarski został profesorem nadzwyczajnym w 1990 roku.

Jego prace znajdują się w licznych kolekcjach Muzeów Narodowych w Warszawie, Wrocławiu, Szczecinie, a także w Muzeum Archidiecezji Warszawskiej, Muzeum Okręgowe w Bydgoszczy, Muzeum Warmii i Mazur w Olsztynie, Muzeum Górnośląskim w Bytomiu, Galeria 70 w Chełmie, Muzeum w Damaszku (Syria), Muzeum Salvadora Allende w Hawanie (Kuba).