Benon Liberski, polski malarz, grafik, rysownik i pedagog, był jednym z czołowych przedstawicieli łódzkiej szkoły realizmu. Urodził się w 1926 roku w Łodzi, gdzie w 1948 roku rozpoczął studia w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych. Studia kontynuował od 1951 roku na Wydziale Grafiki filii krakowskiej ASP w Katowicach. Tam też uzyskał dyplom w 1954 roku. Debiutował w 1951 roku na Międzynarodowej Wystawie organizowanej w ramach Światowego Festiwalu Młodzieży i Studentów w Berlinie, otrzymując I nagrodę za grafikę. Był artystą aktywnym wystawienniczo. Swoje prace prezentował na licznych wystawach w kraju i za granicą. Do najważniejszych należy tzw. „Wystawa ośmiu” (1956), która stanowiła łódzki odpowiednik słynnej warszawskiej wystawy w Arsenale, w której również brał udział. Całe życie związany z Łodzią, w latach 1954-1964 był sekretarzem i wice-prezesem, a od 1972 roku prezesem miejscowego ZPAP. Był również wykładowcą PWSSP. Twórczość Liberskiego zaliczana jest do nowego realizmu. Jego malarstwo nie odzwierciedla bezpośrednio rzeczywistości, a treść podporządkowuje sobie formę. W jego obrazach odnaleźć można wiele cytatów z pop-artu, przejawiających się w komiksowej formie lub tematyce zaczerpniętej z popularnych westernów. Jego prace charakteryzuje zsyntetyzowana forma i kontur, zbliżając je do plakatu. Podejmowana tematyka to widoki przemysłowych miast, ale też cykle „Westerny”, „Maszyny i ludzie” oraz „Akty”. W późniejszej twórczości obrazy przypominają kolaże.
