Judyta Sobel urodziła się w 1924 roku we Lwowie, zmarła w 2012 roku w Nowym Jorku. W 1950 roku ukończyła studia w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi, w której była studentką m.in. Władysława Strzemińskiego. Po obronie dyplomu wyjechała na stypendium do Izraela, a następnie wyemigrowała do Stanów Zjednoczonych i osiadła w Nowym Jorku. Sobel zadebiutowała jeszcze jako studentka w 1948 roku na I Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie. W Polsce ponownie można było oglądać jej prace na przełomie lat 1999 i 2000 na dwóch dużych wystawach w krakowskiej Galerii Starmach: „I Wystawa Sztuki Nowoczesnej – pięćdziesiąt lat później” i „Nowocześni a socrealizm”. Ponadto obrazy artystki prezentowane były na wielu wystawach w Polsce i na świecie, m.in. w Łodzi, we Wrocławiu, w Paryżu, Tel Awiwie czy Nowym Jorku. Malarstwo Judyty Sobel było wielokrotnie zauważane i doceniane przez krytykę, artystka została uhonorowana m.in. pierwszą nagrodą na wystawie paryskiej Gallery Saks w 1956 roku. Dziś obrazy Sobel są częścią kolekcji m.in. Muzeum Sztuki w Łodzi. Twórczość Judyty Sobel obejmuje głównie pejzaże i martwe natury bliskie w wyrazie malarstwu ekspresjonistycznemu z elementami abstrakcji, rzadziej w jej dorobku pojawiają się portrety. Artystka w swoich pracach posługuje się nasyconą gamą barwną, operuje plamą i kontrastem, a część kompozycji poddaje swoistej deformacji, czasem zbliżającej się do swego rodzaju prymitywizacji kształtów.
