Warszawa, kolekcja prywatna Polswiss Art, aukcja 27.04.1997, poz. 59

Jaworska W., Tadeusz Makowski. Życie i twórczość, wyd. Zakład Narodowy imienia Ossolińskich / Wydawnictwo Polskiej Akademii Nauk, Wrocław – Warszawa – Kraków 1964, s. 258-259, il. 148-151 [por.].

Oryginalność konwencji malarskiej Makowskiego polega na zespoleniu ze sobą rzeczy pozornie wyłączających się: geometrycznej, jakby kubistycznej stylizacji kształtu, przemieniającej postacie ludzkie w jakieś budowle, maszyny, kukiełki, i subtelnej ekspresji; obdarzaniu tych dziwnych budowli, maszyn, kukiełek spojrzeniami, ruchami, gestami mówiącymi nam o ich najbardziej intymnym życiu wewnętrznym. – Mieczysław Wallis (Jaworska W., Tadeusz Makowski. Życie i twórczość, wyd. Zakład Narodowy imienia Ossolińskich / Wydawnictwo Polskiej Akademii Nauk, Wrocław – Warszawa – Kraków 1964, s. 230) Około roku 1930 Tadeusz Makowski tworzy serię prac, których bohaterami są dorośli. Zasadniczą charakterystyką portretowanych postaci jest ich deformacja. Stosowany przez artystę zabieg uproszczenia twarzy dający efekt maski posunięty jest tu znacznie dalej. Trzy męskie postaci z oferowanej kompozycji „Pijący” ujęte są w kształcie niemalże kamiennych bloków. Grubo ciosane dłonie, masywne sylwetki – należą do ludzi wykonujących na co dzień ciężką fizyczną pracę. Kubistyczne, surowe potraktowanie postaci kontrastuje jedynie uśmiech na ich twarzach, zdradzający moment odpoczynku przy szklance wina. Makowski zdaje się mówić, że te masywne bloki mają duszę i emocje, nie pozbawione są też pewnego poczucia humoru. „Ażeby jednak wyrazić trud człowieka, artysta nie przedstawia go przy pracy, lecz podczas wypoczynku – i na tym polega ominięcie psychologicznego szablonu” – pisze Władysława Jaworska w monografii Tadeusza Makowskiego (Jaworska W., Tadeusz Makowski. Życie i twórczość, wyd. Zakład Narodowy imienia Ossolińskich / Wydawnictwo Polskiej Akademii Nauk, Wrocław – Warszawa – Kraków 1964, s. 260). Makowski niewątpliwie inaczej traktuje przedstawienia osób dorosłych niż dzieci. Są oni ostrzejsi i brutalniejsi w wyrazie, bardziej dosadni. Świat dorosłych to rzeczywistość z bretońskich wiejskich oberży. Roześmianych rubasznych mężczyzn z oferowanej akwareli odnajdujemy w obrazie olejnym „Les Buveurs”. Obraz ten, cytując Jaworską: „wzbudzał powszechną sensację w Salon de l’Art Independant Francais w Paryżu swą niezwykłą formą i autentycznym folklorem bretońskim” (Tamże, s. 260). Po motyw pijących przy stole chłopów Makowski sięgał często na początku lat 30. Znana jest seria rysunków, akwarel i grafik podejmujących tę tematykę. Oferowana praca została przez Tadeusza Makowskiego zadedykowana jego przyjacielowi, francuskiemu krytykowi sztuki, Rogerowi Briellowi.

Było w nim coś z niewinnego dziecka – jakaś świeżość, niewinność, a jednocześnie to był bardzo wykształcony człowiek.
– Marcel Gromaire

Tadeusz Makowski to jeden z najbardziej rozpoznawalnych polskich malarzy XX wieku. Postawa artystyczna Makowskiego ukształtowała się w początkowym okresie pod wpływem symbolistycznego malarstwa pejzażowego Stanisławskiego, zaś twórczość Mehoff era przekazała mu zrozumienie istoty rysunku jako środka ekspresji i zamiłowanie do dekoracyjnej, secesyjnej stylistyki. Artysta na przełomie 1908 i 1909 r. wyjechał do Paryża, gdzie pozostał do końca życia. Był członkiem Towarzystwa Artystów Polskich w Paryżu. Brał udział w Salonach: Niezależnych, Tuileries, Jesiennym i De L’Oeuvre Unique. Jego zainteresowania scenografią teatralną przejawiły się w wykonywaniu kukiełek dla krakowskiego kabaretu “Zielony Balonik”. W Paryżu zafascynowała artystę klasycyzująca, symboliczna sztuka Puvis de Chavannes’a. Około 1911 przejął od Le Fauconniera i kubistów zwartą konstrukcję obrazu i geometryzujące traktowanie form; kształt wydobywał jednak światłocieniowym modelunkiem i obrysowywał wyrazistym konturem. Na jego twórczość silnie wpłynęła podróż do Bretanii oraz postimpresjonistyczna sztuka Ślewińskiego. W 1918 pojawił się w obrazach Makowskiego motyw kluczowy dla jego dalszej twórczości – postać dziecka. Artysta malował wówczas liryczne, naiwne w wyrazie wizerunki dzieci w pastelowych, wysmakowanych tonacjach. Około 1920 powstały inspirowane sztuką Pietera Bruegla St. rozległe pejzaże ożywione sztafażem i utrzymane w zmatowiałej kolorystyce z przewagą brązów i zieleni. Rok 1928 stanowił istotną cezurę w twórczości artysty. Skrystalizował się wówczas jego indywidualny styl obrazowania, niepowtarzalny w kontekście sztuki europejskiej. wykształcił wtedy własny, charakterystyczny i łatwo rozpoznawalny styl łączący echa kubizmu, fascynację sztuką ludową i malarstwa artystów naiwnych. W latach 1929 – 30 Makowski tworzył liczne kompozycje olejne, akwarelowe, rysunkowe z przedstawieniami dzieci. Należą one do dojrzałej i artystycznie wysublimowanej fazy twórczości Makowskiego, w której artysta uprościł kształty, sprowadzając je do trójkątów, walców i stożków, liniom nadał moc i wyrazistość. Prócz malarstwa sztalugowego, akwareli i rysunku Makowski uprawiał techniki graficzne – drzeworyt, akwafortę i litografię. Zajmował się ilustrowaniem książek i projektowaniem okładek; ozdobił drzeworytami wydane w 1925 w Paryżu „Pastorałki” Tytusa Czyżewskiego. Pisał ponadto wiersze, opowiadania i teksty z zakresu teorii sztuki.