Nathan Grunsweigh, urodzony w 1880 roku w Krakowie, był polsko-żydowskim malarzem związanym z tzw. Szkołą Paryską (École de Paris). W 1893 roku wraz z rodziną przeprowadził się do Antwerpii, gdzie jego ojciec był handlarzem diamentów. Młody Grunsweigh uczęszczał na kursy rysunku i malarstwa w tamtejszej Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych. Do Paryża przybył około 1908 roku. Zaczął rozwijać swoje malarstwo i założył rodzinę. Przed I wojną światową związał się ze środowiskiem rosyjskich artystów z Montparnasse, takich jak Chaïm Soutine, Michel Kikoïne i Pinchus Krémègne. W 1921 roku przeprowadził się z rodziną do Le Vésinet, kurortu wypoczynkowego dla Paryżan i obcokrajowców. Źródła nie są zgodne co do wojennych losów Grunsweigha. Według niektórych relacji miał on uniknąć deportacji, według innych – został wywieziony w 1943 roku do Auschwitz, skąd jednak udało mu się powrócić. Zmarł w Paryżu w 1956 roku i został pochowany na cmentarzu Montparnasse. Grunsweigh był artystą aktywnym, uczestniczył w licznych paryskich wystawach, m.in. w Salonie Jesiennym (w 1921, 1924, 1926 i 1937), w Salonie des Tuileries (w 1923 i 1936) oraz w Salonie Niezależnych. Jego malarstwo utrzymane jest w duchu Maurice’a Utrillo. Był przede wszystkim wytrawnym pejzażystą, z zapałem dokumentującym swoje najbliższe otoczenie – najpierw Le Vésinet, a następnie położoną na południowy wschód od Paryża Saint-Mandé, dokąd przeprowadził się w latach 30. Pejzaże miejskie Grunsweigha mają charakter dokumentów epoki. Szczególnie umiłował sobie on widoki Paryża, którego kręte uliczki i malownicze zakątki, witryny sklepowe i kamieniczki dostarczały mu nieustającej inspiracji. Duży wpływ na jego malarstwo mieli artyści skupieni w tzw. Szkole Paryskiej. Malarz poszukiwał nowych kierunków w swojej twórczości, skłaniał się ku kubizmowi i postimpresjonizmowi. Obrazy Grunsweigha znajdują się m.in. w kolekcji „Gheza” w Hajfie oraz w Muzeum Sztuki w Tel Awiwie.
