Szczecin, Muzeum Narodowe, Polski Paryż. Ecole de Paris. Kolekcja Wojciecha Fibaka, Wystawa malarstwa artystów polskich i polsko-żydowskich XIX i XX wieku związanych z Paryżem, grudzień 1999 – marzec 2000.

Polski Paryż. Ecole de Paris. Kolekcja Wojciecha Fibaka, Muzeum Narodowe w Szczecinie, 1999, s. 214. (jako „Orzechy”)

Henryk Gotlib urodził się w Krakowie gdzie w 1910 roku ukończył Akademię Sztuk Pięknych. Studia kontynuował w wiedeńskiej Kunstgewerbeschule oraz w Akademii monachijskiej u Angelo Janka. Był członkiem ugrupowania Formiści, z którym wystawiał w latach 1920-22. Później związał się z Grupą Krakowską i teatrem Cricot oraz z kolorystami z Awangardy, Grupy Dziesięciu, Nowej Generacji i Zwornika. Od początku lat dwudziestych wiele podróżował, przede wszystkim do Francji, Włoch, Grecji i Hiszpanii. W 1939 roku przeniósł się do Anglii gdzie pozostał do końca życia. Gotlib był przede wszystkim doskonałym kolorystą czerpiąc inspirację od mistrzów gatunku takich jak Pierre Bonnard i Henri Matisse. Malował przede wszystkim we własnym studio, niechętnie uczestnicząc w plenerach. Ulubionym tematem artysty były martwe natury, portrety i akty. W malarstwie stawiał na jakość barwy i fakturę – kolor był dla niego podstawowym narzędziem przekazu. Początkowo był on żywy, głęboki i mocny a zestawienia poszczególnych barw odważne. Od lat 50. Barwy przygasły, stały się bardziej stonowane – punkt ciężkości przeniósł się na formę oddawaną z wielką ekspresją, zamaszystymi ruchami pędzla. Z biegiem czasu motywy ulegały coraz większej syntetyzacji i monumentalizacji. Tendencja ta utrzymała się w twórczości artysty aż do jego śmierci.