Warszawa, kolekcja prywatna Kraków, kolekcja prywatna

Na początek lat 80. przypadł czas szczególnie intensywny w życiu Wandalina Strzałeckiego. W latach 1880-1882 przebywał w najważniejszym ówcześnie ośrodku artystycznym w Europie – Monachium. Jak podaje Halina Stępień, dwukrotnie w tym okresie przyznany został młodziutkiemu artyście tytuł członka zwyczajnego monachijskiego Kunstvereinu (Stępień H., Liczbińska M., Artyści polscy w środowisku monachijskim w latach 1828-1914, wyd. Chors, Kraków 2001, s. 89). W przeciągu dwóch lat studiów na Akademii monachijskiej Strzałecki gorączkowo pracował. Spod jego pędzla wyszły wówczas najlepsze kompozycje olejne i rozmalowane akwarele cechujące się harmonijną kolorystyką i dbałością o szczegół. Do takich prac zaliczyć można oferowaną akwarelę „Procesja”. Namalowana u szczytu artystycznej kariery zdradza w swym układzie kompozycyjnym wpływy malarstwa pierwszego mistrza i nauczyciela – Wojciecha Gersona. Pobrzmiewają w niej echa popularnych osiemnastowiecznych wedut. Harmonia barw, ich gradacja, która współgrając z rysunkiem tworzy perspektywę i nadaje głębi, odpowiada w równym stopniu za liryzm kompozycji. Strzałecki był nie tylko bardzo utalentowanym i sprawnym warsztatowo twórcą. Posiadał również niezwykle otwarty umysł, który chłonął impulsy dostarczane przez pobyty w Petersburgu i Monachium. W efekcie „Procesja” łączy w sobie cechy najlepszego malarstwa europejskiego z rodzimą wrażliwością i poetyką.

Wandalin Strzałecki należy do grona artystów, których twórczy rozwój przerwany został przez dramatyczne okoliczności życiowe. Przez zaledwie kilkanaście lat swojej aktywności jako malarza stworzył dzieła olejne i szereg akwareli, które cieszyły się ogromną popularnością i uznaniem. O niepoślednim talencie Strzałeckiego pisali współcześni mu krytycy Artur Schroeder i Henryk Piątkowski. Jego kompozycje historyczne, batalistyczne i rodzajowe uświetniały doroczne Salony TZSP w Warszawie. Były też chętnie reprodukowane i opisywane na łamach najpoczytniejszych tytułów prasowych, takich jak „Tygodnik Ilustrowany” i „Tygodnik Powszechny”. Wandalin Strzałecki urodził się w 1855 roku w rodzinie zdominowanej przez artystów. Zarówno ojciec jak i bracia byli malarzami. Pierwsze nauki pobierał w latach 1871-1877 w Warszawskiej Szkole Rysunkowej w pracowni Wojciecha Gersona. Następnie kształcił się w Petersburgi i Monachium. Ukończywszy studia, powrócił w 1882 roku do Warszawy gdzie związał się z Towarzystwem Zachęty Sztuk Pięknych. Na okres monachijski i lata, które nastąpiły bezpośrednio po nim przypadł czas wzmożonej pracy. Strzałecki dużo malował, zarówno w technice olejnej jak i lubianej przez niego akwareli. Tworzył sceny rodzajowe, portrety, sceny historyczne i batalistyczne. W swoim dorobku miał również polichromie, które wspólnie z bratem Antonim wykonał dla Kaplicy Matki Bożej na Jasnej Górze oraz w kościele pw. Krzyża Świętego w Krasnem i Przesmykach. Jego obrazy z powodzeniem wystawiane były w warszawskiej Zachęcie. Niespełna trzydziestoletniemu twórcy towarzyszyły słowa uznania krytyków sztuki i kolegów. W 1882 roku namalował wzruszającą scenę „Dziewczynka z lalką – rekonwalescentka” (obecnie w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie) a rok później powstało jedno z najważniejszych dzieł olejnych Strzałeckiego – „Pieśń o zburzeniu Jerozolimy”, które zdobiło ściany krakowskich Sukiennic między płótnami Jana Matejki i Maurycego Gottlieba.