Malarz, karykaturzysta, scenograf i reżyser filmów dokumentalnych Aleksander Świdwiński urodził się w 1885 roku w Radomiu, zmarł w 1952 roku w Warszawie. W latach 1907-1910 studiował malarstwo w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych a następnie kontynuował studia w Paryżu. Początkowo zajmował się malarstwem i karykaturą – jego prace były często publikowane na łamach czasopism. Realizował również dekoracje ścienne, m.in. kawiarni Pod Pikadorem w Warszawie (1918), oraz kawiarni Klubu Futurystów w hotelu Europejskim. Jego twórczość łączyć należy z ruchem formistycznym w sztuce. Pierwsza wystawa indywidualna Świdwińskiego miała miejsce w 1922 roku w Zachęcie i zgromadziła zespół dzieł malarskich i rysunków artysty z pierwszego okresu jego twórczości. Świdwiński wystawiał następnie w Salonie Garlińskiego (1924) oraz w Krakowie w związku Zawodowym Polskich Artystów Plastyków (1927). Od 1926 roku Świdwiński związał się z filmem, współpracując z Laboratorium i Atelier Filmowym „Falanga” oraz kierując zespołem kroniki filmowej Polskiej Agencji Telegraficznej (od 1928 roku). W czasie okupacji brał udział w pracach filmowców dokumentujących straty wojenne. Po II wojnie światowej realizował filmy dokumentalne. Cykl kilkudziesięciu rysunków Aleksandra Świdwińskiego z okresu II wojnie światowej znajduje się w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie. Są to rysunki wykonane węglem i kredką, czasem wzbogacone o gwasz. Karykaturalne w swym charakterze są jednak makabryczne w tematyce, poświęcone są bowiem niemieckim zbrodniom i prześladowaniom. Prace Świdwińskiego cieszyły się dużym uznaniem w międzywojennej Polsce a do popularności artysty przyczyniły się chętnie publikowane w czasopismach prace rysunkowe. Można je było znaleźć na okładkach takich tytułów jak „Pani”, w okresie międzywojennym najpopularniejszego pisma, którego redaktorem i właścicielem był Gustaw Żmigryder.
