Polswissart

Maria Brydzyńska (ok. 1895 – 1990) była tancerką oraz aktorką teatralną i filmowa. Występowała m.in. w Teatrze Polskim I Teatrze Małym w Warszawie. Porzuciła scenę, gdy wyszła ponownie za mąż – za Maurycego Potockiego z Jabłonny w 1926. Po II wojnie światowej mieszkała z mężem w Anglii. Pisząc o ewolucji palety Kramsztyka Mieczysław Wallis zauważa również ewolucję portretu. Malarz charakteru staje się zarazem malarzem powabu i wdzięku, portrecista ciekawych mężczyzn – portrecistą pięknych kobiet. Wyjątkowym dziełem jest prezentowany portret Marii Brydzyńskiej, w którym uderza prosta, spokojna i monumentalna kompozycja i bardziej harmonijny koloryt, żywsze odczucie urody kobiecej, przede wszystkim zaś – pogłębienie psychologiczne i wysubtelnienie wyrazu. Przechodzi przed nimi na myśl malarstwo włoskie cinquecenta. Małe, malownicze kapelusiki wnoszą do tych portretów pewną szczególną fantazyjną nutę. Wspomniane portrety nalezą do najpiękniejszych rzeczy jakie Kramsztyk kiedykolwiek namalował lub narysował, stanowią, przynajmniej dla mnie szczyt jego twórczości dotychczasowej - Mieczysław Wallis, 1936 Jeśli przypomnimy że czołowy polski krytyk dwudziestolecia międzywojennego pisał te słowa zaledwie na 3 lata przed wybuchem wojny, podczas której Kramsztyk poniósł tragiczną śmierć i zestawimy je z cytatem innej recenzji waga „Damy z wiewiórką” w oeuvre artysty będzie wystarczająco unaoczniona: „Portret pani hr. P[otockiej]”, jeden z najlepszych portretów artysty jest bardzo mozolnie i bardzo subtelnie przeprowadzoną gamą tonów niebiesko-zielonych i rudych w portrecie i tle („Dziennik Ludowy” 1937, s. 4.) Istniał również inny olejny portret Marii Brydzyńskiej, na którym trzymała w ręce aktorski atrybut w postaci tekstu Szekspira (dziś zaginiony).

kolekcja prywatna, Warszawa
kolekcja prywatna, USA

Słodowska J., Roman Kramsztyk, Żydowski Instytut Historyczny, Warszawa, 1997, s. 155.

(…) był człowiekiem o rzadko spotykanej otwartości i serdeczności w stosunku do ludzi. Wiele czytywał, nie mógł się obejść bez muzyki, w jego pracowni stał fortepian, codziennie poświęcał muzyce parę godzin. (…) był wytrwanym smakoszem i wielkim znawcą francuskiej sztuki kulinarnej.

(Aronson Ch., Scènes et visages de Montparnassse, Paris 1963, s. 413)

Roman Kramsztyk należał do artystycznej elity dwudziestolecia międzywojennego, zarówno w środowisku polskim, jak i paryskim. Był wybitnym malarzem z kręgu École de Paris, hołdującym ideom klasycznym, wchodzącym w dialog z przeszłością, zwłaszcza ze sztuką dojrzałego renesansu. Urodził się w 1885 roku w Warszawie w zasymilowanej, inteligenckiej rodzinie żydowskiej, w której przeważały zawody związane z prawem, medycyną i naukami ścisłymi. Będąc jeszcze małym chłopcem zdecydował, że jego największą pasją będzie sztuka. W dzieciństwie uważano go za cudowne dziecko. Mając kilkanaście lat malował już podobno portrety, które „cechowała pewność rysunku i harmonia kolorystyczna” (Kingsland Z., La peinture de Roman Kramsztyk, „La Pologne Litteraire” 1928, nr 27, s. 3).

W 1903 roku rozpoczął naukę na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, w pracowni Józefa Mehoffera. Wytrwał tam jednak tylko jeden semestr, zapisując się chwilę później do akademii monachijskiej. Mimo że przebywał w mieście nad Izarą do 1908 roku, formalnie studiów nigdy nie ukończył. Zamiast spędzać godziny w murach uczelni, wolał doświadczać sztuki na własną rękę. Podróżował, zwiedzał muzea i różne współczesne wystawy. W 1909 roku zadebiutował w warszawskiej Zachęcie, pokazując „Portret p. J. H.”. Rok później wyjechał na stałe do Paryża. Tam odkrył twórczość Paula Cézanne’a i impresjonistów, po raz pierwszy także pokazał swoje prace na Jesiennym Salonie. Często przyjeżdżał do Polski, biorąc aktywny udział w różnych wystawach w Warszawie, Krakowie i Lwowie. Oprócz paryskiej pracowni, posiadał także drugą – w warszawskiej kamienicy, gdzie mieszkała jego matka.

Zawiązane podczas studiów w Krakowie przyjaźnie m.in. z  Henrykiem Kuną, Leopoldem Gottliebem, Wacławem Borowskim i Władysławem Skoczylasem, zaowocowały w 1922 roku powstaniem grupy „Rytm”. „Kiedy przyjeżdżał z Paryża do Warszawy, zachodził na Mazowiecką do ‘Ziemiańskiej’, gdzie oprócz słynnego stolika skamandrytów na półpiętrze znajdował się także stolik malarski, przy którym ‘urzędował sztab rytmistów’ (…)” (Piątkowska R., „Rozkosz w użyciu farby… owa rozkosz czysto malarska…, [w:] Roman Kramsztyk 1885-1942 [katalog wystawy], Żydowski Instytut Historyczny, Warszawa 1997, s. 17). Kramsztyk brał udział w niemal wszystkich wystawach „Rytmu”. Nie podzielał jednak dążeń części członków do stworzenia polskiego stylu narodowego. Opowiadał się za tendencjami klasycznymi, podobnie jak Eugeniusz Zak, Henryk Kuna czy Tymon Niesiołowski.

Artysta wierny był raz obranej drodze twórczej. „W poszukiwaniach malarskich koncentrował się przede wszystkim na formie, kompozycji oraz zagadnieniach kolorystycznych, nigdy nie odszedł od realistycznego widzenia świata” (Piątkowska R., dz. cyt., s. 10). Jego ulubionymi tematami był portret, pejzaż, martwa natura oraz akt. W swych dziełach formalnie, treściowo i ideowo nawiązywał do mistrzów malarstwa włoskiego, takich jak Michał Anioł czy Leonardo da Vinci. Tworząc wizerunki rodziny, przyjaciół czy osób ze świata kultury, polityki i nauki, starał się zawsze odszukać w modelu coś frapującego, wydobyć jego charakter i osobowość. Tymczasem jego południowo-francuskie pejzaże stawały się arkadyjską krainą pełną szczęścia i powolnego rytmu dnia. W nich najmocniej odbijał się wpływ Cézanne’a. Choć sztuka Kramsztyka wyrosła z dawnych i współczesnych tradycji malarskich, nie stanowi ona zwykłego naśladownictwa. Artyście udało się wypracować charakterystyczny styl, pełny eleganckich linii i subtelnych przejść barwnych. W swoich dziełach przedstawiał otaczający go świat, który brutalnie skończył się wraz z wybuchem II wojny światowej. Zmarł zastrzelony w warszawskim gettcie w 1942 roku.