Polswissart

„Moją ambicją jest używanie barw w tonach bardzo czystych, surowych. Kolorystą jest ten, który umie zestawić najprostsze barwy” – Bogusław Szwacz
(Twórcy i ich twórczość. Odwiedzamy Bogusława Szwacza, „Stolica” 1956, nr 4, s. 11)

Polski malarz, rysownik, a także profesor Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Bogusław Szwacz swoją artystyczną podróż rozpoczął w 1930 roku na krakowskiej ASP w pracowni Ignacego Pieńkowskiego, Karola Frycza i Jana Joplińskiego. Siedem lat później uzyskał dyplom z wyróżnieniem i rozpoczął swoją karierę poza murami akademii. W tym okresie jego twórczość zaczęła dynamicznie się zmieniać. Artysta eksperymentował z wieloma nurtami sztuki. Od 1945 roku był członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków. W tym samym okresie związał się z Grupą Młodych Plastyków, skupioną wokół Tadeusza Kantora. Odbył także podróż do Paryża, gdzie rozpoczął współpracę z grupą francuskich artystów „Le Surrealisme Revolutionnaire”. W tym czasie jego obrazy charakteryzowały się deformacją postaci ludzkiej. Następnie pojawił się w nich wątek socrealistyczny, który stosunkowo szybko ustąpił miejsca abstrakcji. Uwieńczeniem tego okresu była wystawa w warszawskim Związku Literatów Polskich, prezentująca obrazy nieprzedstawiające, powstałe w latach 1949-1955. Od tego czasu artysta konsekwentnie rozwijał się w nurcie sztuce abstrakcyjnej.

Inspirował się szczególnie kubizmem oraz informelem. Uważał, że sztuka niefiguratywna najlepiej potrafi przedstawić to, co pragnął wyrazić. Za pomocą swoich obrazów mówił o duchowych stanach świadomości twórcy, kwestiach metafizycznych i roli człowieka na świecie. W latach 60. powstała jego autorska koncepcja „Ars-Horme”, czyli Sztuki Poruszenia Wyobraźni. Założenia tej idei przedstawił w formie manifestu podczas pleneru w Osiekach. Obrazy stworzone zgodnie z tą koncepcją nazywane są ars-hormegryfami i ars-hormegramami.

Malarz brał udział w ważnych wystawach sztuki awangardowej, m.in. w II i III Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Warszawie (1957 i 1959), Galerii Krzywe Koło w Warszawie (1962 i 1963), I Biennale Form Przestrzennych w Elblągu (1965) i sympozjach „Złotego Grona” w Zielonej Górze (1973 i 1976). Był laureatem nagród w konkursie malarskim im. J. Spychalskiego (1974, 1975). Poza granicami Polski wystawiał m.in. w Czechach, Słowenii, Serbii, Norwegii, Szwajcarii, Niemczech, Hiszpanii, Turkmenistanie, Francji oraz USA.