Polswissart

sygn. l.d.: KislingKsiażę Montparnasse, niezwykle barwna osobowość środowiska paryskiej bohemy. Mojżesz Kisling był uczniem Józefa Pankiewicza w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. W Paryżu przebywał od 1909 r, gdzie zetknął się z takimi osobowościami jak Pablo Picasso, Georges Braque, czy Louis Marcoussis. Mniej więcej od 1917 r artysta podejmuje tematykę portretu, wyraźnie inspirując się twórczością Amadeo Modiglianiego. Modele Kislinga w urzekający sposób przeniknięte są smutkiem i nostalgią. Mają wyidealizowane twarze, lekko wydłużone, z zaznaczonym konturem powiększonych charakterystycznych oczu. Ten modelunek często nazywany jest „blaszanym”. Portrety Kislinga posiadają bardzo nasycony koloryt i wyraźny rysunek. Odnosimy wrażenie muzuelności tych prac, nadrealności, a jednocześnie dziwnie ujmującego ciepła, sprawiającego, że model budzi w odbiorcy sympatię i czułość. Portrety Mojżesza Kislinga, do których zaliczyć należy i ten prezentowany są niezwykłą rzadkością na polskim rynku dzieł sztuki. Zdarzają się one w sprzedaży bardzo rzadko. Zachwycają intensywnym kolorem, dużymi, pięknymi, czystymi plamami barwnymi i nieporównywalną do żadnego innego artysty polskiego stylistyką, rozpoznawalną na całym świecie.

Mojżesz Kisling na stałe osiadł w Paryżu w lecie 1911 roku. Zwany był „księciem Montparnasse’u”. W 1912 roku uczył się pod kierunkiem Eugeniusza Zaka w Academie La Palette. W jego atelier spotykało się wielu artystów z kręgu Ecole de Paris, m.in. Leopold Gottlieb, Szymon Mondzain, Henryk Epstein, Marc Chagall i Amadeo Modigliani. Do grona jego najbliższych przyjaciół należał Tadeusz Makowski. Przez krytyków Kisling uznawany jest za jednego z najwybitniejszych przedstawicieli Szkoły Paryskiej. Na jego twórczość wpływ miała sztuka Paula Cézanne’a, ale kontakty z kubistami sprawiły, że jego pejzaże tworzone na południu Francji nabrały geometryzującej stylistyki znanej z obrazów Pabla Picassa i Georges’a Braque’a, ale stosowane barwy były typowe dla fowistów. Po 1917 tworzył eklektyczne krajobrazy stosując ostre, konkretne barwy zestawione na zasadzie kontrastów. Od wczesnych lat dwudziestych dał się poznać jako portrecista, spod jego pędzla wychodziły liczne portrety i akty kobiece.
Miał wiele wystaw indywidualnych, w wystawach zbiorowych za granicą uczestniczył często jako artysta polski. Brał też udział w krajowym życiu artystycznym, m.in. w I Wystawie Ekspresjonistów Polskich (późniejszych Formistów), Kraków 1917.