Polswissart

Belgia, kolekcja prywatna

Adolf Luther starał się „przedstawić prawdy leżące poza optyczną rzeczywistością” za pomocą ciemnej materii, szkła, luster, soczewek i laserów. Był jednym z najważniejszych artystów zajmujących się sztuką kinetyczną. Jego praktyka artystyczna często była łączona z twórczością członków grupy Zero (Otto Piene, Heinzem Mackiem i Güntherem Ueckerem). Adolf Luther był pod dużym wpływem lat 30. XX wieku. Na arenie międzynarodowej okres ten najlepiej charakteryzuje się pojedynkami najważniejszych światowych filozofii politycznych - marksistowskiego socjalizmu, kapitalistycznej demokracji i totalitaryzmu zarówno komunizmu, jak i faszyzmu. w Europie, surrealizm nadal był wiodącym nurtem artystycznym, rodzajem ekspresji i sposobu myślenia, który został spopularyzowany na całym świecie. W Meksyku artyści tacy jak Frida Kahlo i Diego Rivera włączyli wiele z tych idei do swoich radykalnych ideologii politycznych, aby rozwinąć innowacyjny rodzaj magicznego realizmu. Luther w 1939 roku skończył wydział prawa na Uniwersytecie w Bonn a w 1943 obronił swój doktorat. Jednocześnie ze studiami interesował się sztuką i działał w dziedzinie malarstwa. W 1957 roku przyszły artysta definitywnie zrezygnował z wyuczonego zawodu aby w pełni poświęcić się sztuce. Luther eksperymentował z malarstwem Barwnych płaszczyzn zanim zajął się tworzeniem obiektów i światłem jako autonomicznym medium. Debiutował jako artysta w 1960 roku wystawami się w Kaiser-Wilhelm-Museum w Krefeld i w Drian Gallery w Londynie. Osiem lat później Luther stworzył pierwszą instalację składającą się z wklęsłych luster leżących na podłodze, światła i dymu. W latach 70. w jego twórczości pojawił się laser. Zaczął tworzyć instalacje wykorzystujące obiekty odblaskowe i soczewki do rejestrowania światła i ruchu. W „przestrzeni laserowej” z 1970 roku unoszący się dym sprawia, że wiązki laserowe są widoczne, tworząc ciągłe i zmienne doświadczenie przestrzenne, w którym światło działa jak element ruchomy. Podobnie, badanie materialności i jej związku ze światłem wykorzystane jest w pracy „Światło i materia” (1960). Twórczość Luthera niejednokrotnie wychodziła poza mury galerii i muzeów i pojawiała się w przestrzeni publicznej. Szeroki rozgłos zyskał dzięki zamontowaniu wklęsłych luster w takich miejscach publicznych, jak Stadion Olimpijski w Monachium na Igrzyska Olimpijskie w 1972 roku, Kancelaria w Bonn i Sala Koncertowa w Düsseldorfi e. Praktyka artystyczna Lutra, napędzana zamiłowaniem do łączenia malarstwa, reliefów i rzeźby, obejmowała „dematerializacje”, asamblaże i instalacje ze zniszczonych materiałów. Praktyki te łączyły go z Grupą Zero. W 1979 roku Adolf Luther otrzymał tytuł profesora. Jego prace są wystawiane w galeriach na całym świecie, przede wszystkim w Wielkiej Brytanii oraz w Niemczech. Prace tego niezwykłego artysty można było podziwiać w Cortesi Gallery w Londynie, a także Galerie Heinz Holtmann i Galerie Leu w Niemczech.