Polswissart

Oferowany obraz wykazuje cechy formalne charakterystyczne dla stylu Weingarta z lat 30. – świetliste, intensywne w kolorycie plamy tworzą sylwetki trojga dzieci, o lekko rozmytych konturach. Uroku dodaje swoboda ujęcia całej sceny, a żywość zastosowanej gamy barwnej ewokuje radość i beztroskę dzieciństwa. Nawet z reguły mało przychylni artyście krytycy potrafili dostrzec w kompozycjach dziecięcych wrażliwość obserwacyjną, jaką charakteryzował się Weingart. Władysław Kozicki w 1923 roku pisał: „[Weingart] umie uchwycić wyraz twarzy dziecka, daje czasem pewien sentyment, utrwali nieraz ciekawy ruch. Jest to coś, jakby Wyspiański, przepuszczony przez pryzmat sztuki Leopolda Gotlieba” („Słowo polskie” 1923, nr 268, s. 5).

Niewątpliwie dodatkowym atutem dzieła jest fakt, iż artysta bardzo rzadko malował portrety wielofiguralne, oferowana praca jest więc prawdziwą ciekawostką.

Polswiss Art, aukcja 16.10.2018, poz. 43
Polska, kolekcja prywatna
Polswiss Art, aukcja 6.10.2015, poz. 32
Polska, kolekcja prywatna
Millon & Associés SAS, aukcja 21.11.2012, poz. 127
Francja, kolekcja prywatna

Antos J., Wielka encyklopedia malarstwa polskiego, wyd. Kluszczyński, Kraków 2011, s. 680
Banaś B., Poradnik polskiego kolekcjonera, wyd. Kluszczyński, Kraków 2008, s. 111

Joachim Weingart należał do młodszego pokolenia polskich twórców z kręgu École de Paris, reprezentującego nurt ekspresjonistyczny. W początkach jego kariery artystycznej pomógł mu Karol Katz, przemysłowiec, mecenas i kolekcjoner. Wspierał młodego Weingarta finansowo, wróżąc mu świetlaną przyszłość. Weingart odebrał wykształcenie artystyczne w Berlinie, w szkole rzeźbiarza Aleksandra Archipenki. Następnie wyruszył do Paryża, gdzie spotkał wielu podobnych mu młodych, rozwijających się artystów. Wraz z Zygmuntem Menkesem, Alfredem Aberdamem i Leonem Weissbergiem stworzyli Grupę Czterech i wystawili swoje prace w galerii "Au Sacre du Printemps", prowadzonej w Paryżu przez Jana Śliwińskiego. Kariera artystyczna Weingarta zaczęła nabierać rozpędu. Najpierw wynajął własną pracownie na Montparnasse a następnie podpisał kontrakt z marszandem René Gimpelem. Uczestniczył wielokrotnie w Paryskich Salonach Niezależnych. Wydawało się, że nic nie może zakłócić jego pełnej sukcesów drogi artystycznej. Szczęście oraz talent mu dopisywało. Niestety jego życie prywatne wpłynęło na przerwanie się kariery – małżeństwo Weingarta rozpadło się co sprawiło, że popadł w depresje, przestał się udzielać towarzysko, jedynie malował bez wytchnienia w swojej pracowni. Stamtąd został zabrany do szpitala psychiatrycznego. Tam, aresztowany został przez Niemców i deportowany do Auschwitz, gdzie zginął w 1942 roku. Życie Weingarta było karuzelą dobrych wydarzeń i tragedii. Pozostawił bogate oeuvre prac – ekspresyjnych martwych natur, pejzaży, aktów i scen we wnętrzach, często z postaciami kobiet. Rzadko podejmował tematykę żydowską. Jego obrazy są wąsko kadrowane, bogate kolorystycznie i o różnorodnej fakturze.