Polswissart

W cyklu Symultanizm formy, nad którym Stefan Krygier pracował w latach 80. i 90., artysta budował obrazy w oparciu o ten sam motyw przedstawiony z różnych perspektyw: osoby znajdującej się przed płótnem oraz osoby znajdującej się po jego drugiej stronie. Symultanizm spojrzeń przeradzał się w symultanizm formy odtworzonej w obrazie. Z takim właśnie fenomenem lustrzanego odbicia w perspektywie mamy do czynienia w oferowanej „Emanacji przestrzeni III”. Z kolei w innych kompozycjach symultanicznych Krygiera znajdują się i takie, w których nie ma lustrzanego "odwrócenia", a motywy są jedynie multiplikowane (np. "Porwanie Europy II") oraz kilka zawierających zarówno zwielokrotniony motyw, jak i nowy sposób widzenia (np. "Uwięzione w konstrukcji II"), co można uznać za różne odmiany symultanizmu występujące w omawianym cyklu. Nadrzędnym celem Stefana Krygiera było zaangażowanie wyobraźni widza. Czynił to za pomocą prostych środków malarskich, stosował perspektywę linearną, przeźroczystość form, która pozwalała na pokazanie zjawisk optycznych spowodowanych nakładaniem się kolorów i kształtów.

Belgia, kolekcja prywatna
Rempex, aukcja 24.08.2005, poz. 322

Kategorie wiodące, którymi Stefan Krygier kierował się w poznaniu sztuki i w jej tworzeniu to architektonika dzieła, wędrująca oś symetrii, klucz interpretacyjny i symultanizm.

(Szydłowski S., Stefan Krygier: grafiki, rzeźby, szkice z lat 60. i 70. XX w. [katalog wystawy], wyd. Biuro Wystaw Artystycznych w Kielcach, Kielce, 2018, s. 10.)

Urodzony w 1923 roku Stefan Krygier to jeden z najciekawszych kontynuatorów łódzkiej awangardy po II wojnie światowej, choć nienależycie doceniony. Był uczniem, a później również przyjacielem i współpracownikiem Władysława Strzemińskiego, którego nowatorska „Teoria widzenia” (1958) mocno wpłynęła na dążenia twórcze młodego artysty. Jako jedyny spadkobierca idei Strzemińskiego, działał nie tylko malarsko, lecz również w rzeźbie. Sztukę Krygiera można zdefiniować jako konsekwentne poszukiwanie nowych środków wyrazu formy, która – jak wskazywał – byłaby czystą „emanacją przestrzeni”. To zainteresowanie obecną w dziele przestrzenią poskutkowało m.in. cyklami z przełomu lat 60. i 70. zatytułowanymi „Kolineacje” i „Konflikty”, a także rozbudowanymi instalacjami  zwanymi „Ośrodkami Kondensacji Formy”. Artysta w swej pracy stawiał na intelekt i wrażliwość. Eksplorując zagadnienia z zakresu sztuki i nauki, przekształcał motywy geometryczne i biomorficzne.