Polswissart

Oferowany Ob. CCCLIII z 1976 roku pochodzi z okresu w twórczości Stefana Gierowskiego, klasyka polskiej sztuki współczesnej, w którym artysta w pełni świadomie podąża obraną kilkanaście lat wcześniej ścieżką badania zależności między zamkniętą płaszczyzną płótna a wypełniającymi ją linią i kolorem. Ta ostatnia „składowa” od końca lat 60-tych nabiera szczególnego znaczenia a Gierowski śmiało z nią eksperymentuje poprzez gradację barw lub odważne ich zestawienia. Częstokroć harmonijnie postępujące tony jednego koloru i silny kontrast pozornie kłócących się ze sobą barw występują jednocześnie w obrębie jednego płótna, fenomen ten ma miejsce w przypadku prezentowanego obrazu. Gierowski poprzez takie działanie wzmocnione dodatkowo elementem linii wprowadza podział przestrzeni równoznaczny z ruchem, dynamiką i wywoływanymi przez nie w widzu emocjami. W wywiadzie udzielonym w 2012 roku dla Art&Business Gierowski tak mówił o swojej fascynacji kolorem: „Wyraźnie zmieniłem podejście do problemu koloru w malarstwie w latach 70. Stał się bardzo ważny. Zaczęło mnie interesować samo fizyczne działanie koloru. Przedtem stała za nim legenda, treść, potrzeba wyrażania pojęć. W latach 70. zacząłem analizować zależności, co się dzieje, kiedy użyje się tego, a nie innego koloru.” (źródło: http://www.artbiznes.pl/index.php/metamorfozy-koloru/)

Stefan Gierowski był wybitnym przedstawicielem współczesnej awangardy, jednym z najważniejszych polskich abstrakcjonistów. Zamiłowanie do sztuki wyniósł z domu rodzinnego: od kolekcjonującego obrazy ojca-lekarza, który sam amatorsko parał się malarstwem oraz od wuja –  studenta Szkoły Sztuk Pięknych w Krakowie i akademii monachijskiej. Rozwijająca się na przestrzeni kolejnych dekad XX w. twórczość Gierowskiego, została trafnie określona przez krytyka sztuki Aleksandra Wojciechowskiego mianem „abstrakcji autonomicznej”.

Urodził się w 1925 roku w Częstochowie. W latach 1945-1948 studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, w pracowniach Zbigniewa Pronaszki i Karola Frycza. Równocześnie uczył się historii sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. Był osobą wszechstronnie uzdolnioną, również muzycznie – grał bowiem na fortepianie. W 1949 roku zamieszkał w Warszawie, gdzie sześć lat później zadebiutował na wystawie w Galerii Arsenał. Współpracował także z Galerią Krzywe Koło, prowadzoną przez Mariana Bogusza. W latach 1962-1996 wykładał na warszawskiej ASP, gdzie w latach 1975-1981 był dziekanem Wydziału Malarstwa. W 1986 roku został profesorem zwyczajnym, a w 2018 roku otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu za niezwykle bogaty dorobek twórczy, aktywność na polu kształcenia młodego pokolenia artystów oraz działalność społeczną.

Sztuka Stefana Gierowskiego przechodziła przez różne etapy. Początkowa, figuratywna faza dość szybko, bo już w połowie lat 50. zamienia się w reprezentatywną dla dalszej jego twórczości abstrakcję. Wówczas artysta zrezygnował z nadawania tytułów swoim dziełom, oznaczając je odtąd jedynie rzymską numeracją. Nadrzędną wartością obrazu był kolor, światło i przestrzeń. Pierwsze nieprzedstawiające kompozycje z przełomu lat 50. i 60. należą do wybitnego przykładu polskiego malarstwa materii. W połowie lat 60. artysta w swoich kolorystycznych poszukiwaniach zbliżył się do op-artu. Tworzył iluzje przestrzeni, budował obrazy z najprostszych figur geometrycznych. W 1980 roku otrzymał prestiżową Nagrodę im. Jana Cybisa za całokształt twórczości. W swojej karierze miał kilkadziesiąt wystaw indywidualnych zarówno w Polsce, jak i zagranicą, a także uczestniczył w ponad dwustu wystawach zbiorowych.