Polski malarz pochodzenia żydowskiego, współzałożyciel i kierownik Stowarzyszenia Artystów i Zwolenników Sztuk Pięknych w Łodzi. Kształcił się w pracowni Jakuba Kacenbogena oraz od roku 1902 w Akademii monachijskiej. Nauki kontynuował od 1905 roku w Paryżu w École nationale supérieure des beaux-arts. W 1910 powrócił do rodzinnej Łodzi. Brał udział w wielu wystawach i prowadził szkołę malarstwa. W 1912 roku zadebiutował w warszawskiej Zachęcie. Behrmann odbył liczne podróże artystyczne, m.in. do Stanów Zjednoczonych, Maroka, Algierii, Tunisu, Włoch, Hiszpanii, Francji i Niemiec. W latach 1924-1927 przebywał w Palestynie i Egipcie, a od 1932 do 1935 w Maroku. Pomiędzy licznymi wyjazdami brał czynny udział w życiu wystawienniczym w Łodzi, wystawiając swoje obrazy w tamtejszej Miejskiej Galerii. Swoje malarstwo prezentował również za granicą. Mimo prób nie udało mu się opuścić Polski po wybuchu II wojny światowej. Znalazł się w okupowanym przez ZSRR Białymstoku. Zginął w 1942 roku w trakcie likwidacji białostockiego getta. W początkowym okresie swojej twórczości Behrmann skupiał się na malarstwie rodzajowym prezentując sceny z życia łódzkiej społeczności żydowskiej. Tworzył również postimpresjonistyczne pejzaże, sceny rodzajowe z odwiedzanych w czasie licznych podróży miejsc oraz studia portretowe.
