Nie jestem ani kubistką, ani naturalistką, ani impresjonistką, ani surrealistką. Po prostu pragnę wyrażać poetyckość i chcę, żeby wynikała nie z literatury, nie z tematu, ale z treści plastycznej obrazu.
– Alicja Halicka
– cyt. za: Zagrodzki K., Alicja Halicka – Mistrzowie Ecole de Paris, Wydawnictwo Muza SA, Warszawa, 2011, s. 35.

Malarka i ilustratorka przebywającą od 1912 roku w Paryżu zaprzyjaźniona była ze środowiskiem École de Paris. Od 1914 brała udział w paryskich Salonach: Jesiennym, Niezależnych i Tuileryjskim. Swe prace eksponowała w galeriach Paryża, Warszawy, Wiednia, Brukseli, Hagi, Zurychu, Londynu i Nowego Jorku. Wczesna faza twórczości Halickiej charakteryzuje się estetyką kubizmu – powstałe wówczas portrety i martwe natury to formy zsyntetyzowane o wąskiej, ciemnej tonacji kolorystycznej. Od lat dwudziestych artystka pracowała głównie jako scenograf i projektant kostiumów. Jej realizacje dla najważniejszych teatrów operowych i baletowych w Europie i Stanach Zjednoczonych były wydarzeniami sezonów. W tym czasie Halicka stworzyła kilka kompozycji przedstawiających tancerki teatralne w strojach baletowych. Współpracowała też ze znanymi pismami, m.in. Vogue, Harper’s Bazaar, Die Dame, ilustrowała książki. Wiele wystawiała – miała 38 wystaw indywidualnych, również w Polsce.