Szymon Mondzain, polski artysta żydowskiego pochodzenia, jeden z głównych reprezentantów tzw. Ecole de Paris, urodził się w 1888 roku w Chełmie. W wieku zaledwie 15 lat przeniósł się do Warszawy, gdzie utrzymywał się z zawodu retuszera w zakładzie fotograficznym. Dyplom artystyczny uzyskał w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Kazimierza Stabrowskiego, następnie uczęszczał do krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych do pracowni Teodora Axentowicza i Józefa Pankiewicza (1909-1912). W czasie studiów dwukrotnie odwiedzał Paryż. Zaprzyjaźnił się również z Mojżeszem Kislingiem, Wacławem Zawadowskim i Janem Hrynkowskim. Od 1912 przeniósł się na stałe do stolicy Francji. Tam w krótkim czasie stał się jednym z czołowych przedstawicieli École de Paris. Żył i tworzył w środowisku ówczesbnej elity artystycznej Paryża, utrzymując bliskie stosunki z André Derainem, Emile’em Othonem, Maksem Jacobem, Guillaume’em Apollinairem, Pablem Picassem oraz André Salmonem. W 1923 roku przyjął obywatelstwo francuskie, zmieniając nazwisko z Mondszajn na Mondzain. W swojej twórczości Szymon Mondzain sięgał przede wszystkim do pejzażu, martwych natur, portretu i scen marynistycznych. Powstałe na południu Francji obrazy w lekkiej geometryzacji kształtów ujawniają wpływ Cezanne’a. Mondzain harmonijnie zespolił oddziaływanie nowoczesnej sztuki francuskiej z tradycją polskiego modernizmu, opisując postaci i przedmioty miękkim konturem oraz zachowując wyrazisty modelunek walorowy. Na twórczość artysty wpłynęły po kolei postimpresjonizm, fowizm oraz kubizm. Szymon Mondzain wystawiał na Salonie Niezależnych, Jesiennym i Tuileries, oraz w licznych paryskich galeriach. Doczekał się też indywidualnych wystaw w Fine Arts Club w Chicago (1920) oraz w Galerie Hodebert (1926) i Salon des Tuileries (1931) w Paryżu. Tuż przed śmiercią artysty odbyła się w Besançon wystawa „Mondzain i jego przyjaciele”, stanowiąca wspólną retrospektywę twórczości malarza i jego najbliższych przyjaciół: Jana Wacława Zawadowskiego i Jana Hrynkowskiego.
