M.W. Czepita studiował malarstwo w krakowskiej ASP pod kierunkiem F. Cynka i J. Pankiewicza (1903-1907). Po studiach zamieszkał w Warszawie. W 1930 roku otrzymał stypendium zagraniczne TZSP i odbył podróż do Hiszpanii. W 1932 i 1933 Zachęta zorganizowała dwie wystawy indywidualne artysty. W grudniu 1932 Czepita otrzymał I nagrodę m. st. Warszawy. Był członkiem Stowarzyszenia Artystów Polskich Pro Arte oraz Grupy 12-tu. Malował krajobrazy, kwiaty i konie ale to właśnie portrety „salonowe”, tworzone szczególnie chętnie po 1926 roku, stały się „znakiem fi rmowym” artysty. Sportretowana dama jest tego doskonałym przykładem, stanowiąc zarazem klasyczne ucieleśnienie kanonu kobiecego piękna lat 30-stych XX wieku. To wówczas ognistą brunetkę – chłopczycę zastąpiła delikatna blondynka o nieco dłuższych, falowanych włosach, mocnym makijażu z karminowymi ustami i cienko zarysowanymi brwiami. Artysta w sposób przemyślany ukazał salonową elegancję i szyk, podkreślając spojrzeniem i ujęciem głowy nieuchwytność i wytworność postaci.