Malarz i pedagog, współtwórca środowiska artystycznego IX-wiecznej Warszawy. W latach 816-1822 uczył się w Szkole Zamoyskich w Szczebrzeszynie, w 1822 podjął studia artystyczne w Oddziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Warszawskiego. W 1829 roku podróżował do Drezna, następnie do Paryża gdzie kształcił się dalej w pracowni Antoine-Jeana Grosa w École des beaux-arts. Chęć doskonalenia warsztatu zawiodła Hadziewicza w 1831 do Rzymu gdzie studiował pod okiem Bertela Thorvaldsena. Z licznych podróży i kontaktów czerpał inspiracje do swych rysunków i szkiców. W 1834 osiadł w Krakowie a dziesięć lat później przybył do Warszawy gdzie do 1864 roku był wykładowcą malarstwa w Szkole Sztuk Pięknych. Wykształcił między innymi: Władysława Czachórskiego i Alfreda Kowalskiego – Wierusza. Hadziewicz działał aktywnie w artystycznym środowisku Warszawy, był współzałożycielem “Zachęty”. Jego twórczość to przede wszystkim malarstwo historyczne i kompozycje ołtarzowe dla kościołów. Równie ważnym elementem jego twórczości był portret – artysta uwieczniał głównie przedstawicieli warszawskiego i krakowskiego mieszczaństwa i inteligencji. Perfekcyjny warsztat malarski będący owocem długich lat studiów nacechowany był dbałością w wiernym oddaniu detali, zachwycającym dopracowaniem szczegółów kompozycji. Prace autorstwa Hadziewicza to obiekty klasy muzealnej, rzadko pojawiające się na rynku sztuki.
