Najsłynniejszą realizacją Paula Landowskiego jest symbol Rio de Janeiro – górująca nad miastem statua Chrystusa Zbawiciela. Artysta urodził się w 1875 roku w Paryżu, w rodzinie polsko-belgijskiej. Jego ojciec, Edward Landowski, z zawodu lekarz i antropolog, uczestniczył w powstaniu styczniowym, po którego upadku wyemigrował do Francji. Matka, Julie Vieuxtemps, była córką belgijskiego skrzypka i kompozytora. Mały Landowski w wieku siedmiu lat nieszczęśliwie stracił oboje rodziców, przez co jego wychowaniem zajął się wuj Paweł, również mieszkający w Paryżu. Mimo że początkowo interesował się głównie literaturą i filozofią, w 1873 roku rozpoczął kursy portretu w Académie Julian, wiążąc tym samym swoją przyszłość ze sztuką. Dwa lata później dostał się do École des Beaux-Arts, gdzie kontynuował naukę pod okiem słynnego francuskiego rzeźbiarza Louisa-Ernesta Barriasa. Jego talent szybko zaczął być dostrzegany, owocując różnego rodzaju wyróżnieniami i nagrodami. W 1900 roku swoim dziełem “Dawid walczący z Goliatem” Landowski otrzymał „Prix de Rome”. W latach 20. i 30. artysta święcił największe triumfy. Będąc jednym z najbardziej wziętych rzeźbiarzy, realizował różne zamówienia publiczne. Stworzył m.in. pomnik św. Genowefy, patronki Paryża, stojący przy wejściu na most Pont de la Tournelle (1928), rzeźbę „Widma” upamiętniającą francuskie ofiary II bitwy nad Marną z lipca 1918 (1927-1935), zlokalizowany w północnej Francji czy pomnik francuskiego pisarza doby renesansu, Michela de Montaigne’a, stojący w Paryżu przy Rue des Écoles (1933). Przede wszystkim jednak Landowski był wraz z architektem Heitorem da Silva Costa współautorem statui Chrystusa Zbawiciela w Rio de Janeiro (1931).
