Warszawa kolekcja prywatna kolekcja rodziny artysty

Wenecja, Centro di Condensazione della Forma, wystawa towarzysząca Biennale Architektury w Wenecji, 19 – 31 lipca 2023.

Warszawa, Piękna Gallery, Pseudogrupy Stefana Krygiera, 4 marca – 12 kwietnia 2019.

Nowy Jork, Green Point Projects, The Pseudogroups of Stefan Krygier, 11 maja – 30 czerwca 2018.

Szczecin, Galeria Poziom 4., Filharmonia w Szczecinie, Stefan Krygier – 100 lat awangardy w Polsce, 20 września -15 października 2017.

Warszawa, Galeria XXI, Stefan Krygier, 10 – 24 lutego 2012.

Łowicz, Galeria Browarna, Stefan Krygier. Ośrodek Kondensacji Formy, maj-czerwiec 2010.

Świdwin, Zamek w Świdwinie, Stefan Krygier: OKF II, 1973.

Koszalin, Galeria BWA, Stefan Krygier: OKF II, sierpień-wrzesień 1973.

Warszawa, Galeria Współczesna (Teatr Wielki), Stefan Krygier, marzec-kwiecień 1972.

Matuszewska J., Pomiędzy malarstwem, rzeźbą i architekturą – twórczość Strefana Krygiera, wyd. Politechnika Łódzka, Łódź 2022, s. 95.

The Pseudogroups of Stefan Krygier [katalog wystawy], Green Point Projects, Piękna Gallery, New York-Warszawa 2018, s. 6-7, 19, 48-49,79, 86, 93.

Stefan Krygier. Symultanizm form, wyd. Miejska Galeria Sztuki w Łodzi, Łódź 2017, s. 46.

Stefan Krygier, wyd. Filharmonia w Szczecinie, Szczecin 2017, s. 34-35.

Strzemińska N., Wspomnienie o Krygierze, „Exit” 1988 nr 4 (36), s. 1830-35.

Chrzanowska-Pieńkos J., Elektryzm i eksperymenty. Szkic do portretu Galerii Współczesnej, „Art & Business”, 1996 nr 7/8.

Ładnowska J., Wstęp, [w:] Stefan Krygier – malarstwo, grafika, rzeźba. Wystawa jubileuszowa – 40 lat pracy twórczej [katalog wystawy], Łódź 1988.

Bogucki J., Sztuka Polski Ludowej, Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, Warszawa 1983, s. 221.

Lubelskie Spotkania Plastyczne 76. Stefan Krygier, Lublin 1976.

Kowalska B., Wstęp, [w:] Stefan Krygierr [katalog wystawy], Galeria 72, Chełm 1975.

Osieki 73, „Głos Koszaliński” 1973 nr 231, s. 3.

Stefan Krygier: OKF II [katalog wystawy], Galeria BWA, Koszalin – Świdwin 1973, s. nlb.

Stefan Krygier [katalog wystawy], Galeria Współczesna, Warszawa 1972, nr kat. 20.

W swojej twórczości Stefan Krygier rozwijał koncepcję „realizmu widzenia” Władysława Strzemińskiego. Wychodząc od teorii nauczyciela, traktował proces patrzenia jako aktywne kształtowanie obrazu świata, a nie jego bierne odtwarzanie. W sztuce eksplorował możliwości połączenia formy, kształtu, rytmu i koloru w jedną całość, która nie tylko organizuje przestrzeń, ale także angażuje wyobraźnię widza. Jego celem było uchwycenie relacji między percepcją a przestrzenią – stworzenie dzieła, które staje się polem gry i badań nad samym mechanizmem widzenia. Od lat 60. Krygier rozwijał swoje poszukiwania w cyklach Kolineacje i Konflikty, reliefach łączących geometryczne płaszczyzny z płynnymi, organicznymi, połyskującymi formami, utrzymanymi w wąskiej gamie czerwieni, czerni i bieli. Dekadę później z tych eksperymentów zrodziła się idea Ośrodków Kondensacji Formy – przestrzennych instalacji, które artysta określał jako otwarte, dynamiczne układy, zdolne do zmienności i współtworzenia przez odbiorcę. Powstały trzy takie realizacje – w 1970, 1972 oraz 1987 roku – a każda z nich, mimo wykorzystywania podobnych środków, podejmowała odmienne zagadnienia formalne. Krygier podkreślał, że chodziło mu o „wytrącenie rzeźby z funkcji, jaką dotychczas pełniła” i stworzenie sytuacji, w której integralne elementy dzieła mogą stać się własnością uczestnika gry, a jego oddziaływanie nie jest ograniczone ani w czasie, ani w przestrzeni (cyt. za: Sztabiński G., Przestrzenie Stefana Krygiera: re-konstruowana, konstruowana ustawicznie, w stanie ekspansji, „Powidoki”, nr 3, Łódź 2020, s. 15). Prezentowany „Ośrodek Kondensacji Formy II” to wieloelementowa, biała konstrukcja o ażurowym charakterze, z której w różnych kierunkach wyrastają formy przypominające wcześniejsze Kolineacje i Konflikty. Nie są one jednak miękkie i biomorficzne – Krygier zbudował je z precyzyjnie łączonych listew, tworzących rodzaj ożebrowania, co nadaje im wygląd struktur technicznych czy przemysłowych. W ten sposób artysta dokonał istotnej transformacji: organiczne formy natury zostały zastąpione znakami cywilizacji i technologii. Co więcej, elementy rzeźby nie pozostają zamknięte w centralnym układzie, ale jak satelity rozchodzą się w przestrzeń galerii, sugerując nieskończony proces ekspansji. Efekt jest dwojaki: z jednej strony rzeźba wywołuje wrażenie destrukcji, jakby pierwotna całość została rozerwana, a jej fragmenty uległy rozproszeniu, z drugiej – poczucie nieustannego stwarzania, otwierania się na nowe konfiguracje i relacje. „Ośrodek Kondensacji Formy II” przestaje być więc obiektem, a staje się dynamicznym polem napięć, redefiniując pojęcie rzeźby jako medium otwartego, interaktywnego i nieskończonego w swym potencjale.

Kategorie wiodące, którymi Stefan Krygier kierował się w poznaniu sztuki i w jej tworzeniu to architektonika dzieła, wędrująca oś symetrii, klucz interpretacyjny i symultanizm.

(Szydłowski S., Stefan Krygier: grafiki, rzeźby, szkice z lat 60. i 70. XX w. [katalog wystawy], wyd. Biuro Wystaw Artystycznych w Kielcach, Kielce, 2018, s. 10.)

Urodzony w 1923 roku Stefan Krygier to jeden z najciekawszych kontynuatorów łódzkiej awangardy po II wojnie światowej, choć nienależycie doceniony. Był uczniem, a później również przyjacielem i współpracownikiem Władysława Strzemińskiego, którego nowatorska „Teoria widzenia” (1958) mocno wpłynęła na dążenia twórcze młodego artysty. Jako jedyny spadkobierca idei Strzemińskiego, działał nie tylko malarsko, lecz również w rzeźbie. Sztukę Krygiera można zdefiniować jako konsekwentne poszukiwanie nowych środków wyrazu formy, która – jak wskazywał – byłaby czystą „emanacją przestrzeni”. To zainteresowanie obecną w dziele przestrzenią poskutkowało m.in. cyklami z przełomu lat 60. i 70. zatytułowanymi „Kolineacje” i „Konflikty”, a także rozbudowanymi instalacjami  zwanymi „Ośrodkami Kondensacji Formy”. Artysta w swej pracy stawiał na intelekt i wrażliwość. Eksplorując zagadnienia z zakresu sztuki i nauki, przekształcał motywy geometryczne i biomorficzne.