W latach dwudziestych Gottlieb zaczyna tworzyć rozpoznawalne rytmiczne kompozycje wielofigurowe poświęcone motywom pracy. Postaci przedstawione są w manierze kubistycznej, mocno zgeometryzowanej a kolory błękity, zielenie i fiolety nadające całości metafizycznego wymiaru.
Do tego okresu twórczości zalicza się prezentowany obraz „Ogrodnicy”. Grupa postaci w roboczych strojach zajęta ogrodowymi czynnościami zwrócona jest w kierunku obserwatora tworząc zamkniętą kompozycję. Rozmyte, obłe sylwetki, niewyraźne rysy twarzy czynią całą scenę nierealną. Przestylizowane postacie o umownie zaznaczonych rysach wpisane w ekspresyjnie spłaszczoną przestrzeń obrazową zyskują walor dekoratywności. Akt żmudnej pracy przeistacza się w metaforyczną opowieść odwołującą się do archetypów ludzkiej egzystencji. „Ogrodnicy” to doskonałe malarstwo należące do dojrzałego okresu w twórczości Leopolda Gottlieba