Artysta Tadeusz Szpunar ukończył Krakowską Akademie Sztuk Pięknych na wydziale rzeźby u Xawerego Dunikowskiego. Debiutował na wystawie „Xawery Dunikowski i jego uczniowie” w Warszawie w 1955 roku. Pierwszą wystawę indywidualną otworzył zaledwie trzy lata później w 1958 roku w Domu Plastyków w Krakowie. Wykształcenie w dyscyplinie rzeźby było punktem wyjścia dla jego późniejszych prac: obrazów- obiektów. Prace z lat 60-tych i 70-tych są jeszcze prowadzone w nurcie figuracji, która porzucił w kolejnych latach swojej artystycznej praktyki. Z tych lat pochodzą „Głowy” i „Torsy”. Głównym motywem byłą postać ludzka w rozmaitych układach form, zbliżonych do umownych znaków. Wyrażał w pracach refleksje na temat przemijania, trwania czy nastrojów. Korzystał wtedy z kamienia, marmuru, i drewna. Przejście pomiędzy sztuką przedstawiająca a abstrakcyjną było spójne i logiczne. Było konsekwencją pracy artysty, wynikające z porzucenia bezpośredniego przekazu na rzecz symbolów takich jak kwadrat czy koło. Obrazy są geometryczne, czyste, proste, wręcz konstrukcyjne i logiczne. Obiekty-obrazy są wynikiem fascynacji artysty zależnościami geometrycznymi. Przykładem tej może być cykl: „Rozważania nad kołem i kwadratem”. Szpunar łączył płótno i drewno z blachą miedzianą, mosiężną oraz żelazną. Jego prace silnie oddziałowywują na widza wręcz wprowadzają sakralną atmosferą do pomieszczenia gdzie są eksponowane. Zmuszają nas do kontemplacji i refleksji. Artysta prezentował swoje prace na licznych wystawach w kraju i za granicą a jego prace znajdują się w zbiorach między innymi Muzeum Narodowego w Krakowie, w Warszawie i kolekcjach prywatnych.
