Depozyt Muzeum Narodowego w Poznaniu w latach 2011 – 2013 – ekspozycja galeryjna.
Depozyt Muzeum Narodowego w Warszawie w latach 2005 – 2011 – ekspozycja galeryjna

Irena Kossowska i Ł. Kossowski, Malarstwo polskie. Symbolizm i Młoda Polska, Arkady 2010, s. 132, s. 95
Jacek Malczewski „Powrót”, Warszawa, 2000
Teresa Grzybkowska, Świat obrazów Jacka Malczewskiego, 1996, okładka książki, Wydawnictwo AJ M. Dochnal 8 Kowalski i s-ka, Warszawa 1996
Stefania Kozakowska, Malarze Młodej Polski, wyd. Kluszczyński 1995 s. 45
Wystawa Jubileuszowa 1924/1925 Kraków, TSP poz. 105 str. 14 (jako wł. S. Holenderski)
Stefania Krzysztofowicz-Kozakowska. Jacek Malczewski. Życie i twórczość, Wydawnictwo Kluszczyński Kraków, s. 40
Muzeum Narodowe w Warszawie, czerwiec – lipiec, Katalog, repr. str. 140, poz. 57

Oferowany obraz wpisuje się w patriotyczno-historyczny nurt twórczości Malczewskiego. Alegoryczne przedstawienie własnego portretu jako Hektora – dumnego i walecznego jest deklaracją artysty oraz potwierdzeniem, że całym swoim życiem i twórczością był oddany sprawom narodowym. Na początku XX wieku artysta z coraz większą nadzieją myślał o Polsce Niepodległej. Przeczuwał nadejście takich okoliczności historycznych, które będą sprzyjały walce zbrojnej z rozbiorcami Polski. Dlatego też, w tym ważnym dla kraju momencie przedstawia siebie jako antycznego Hektora – najdzielniejszego z dzielnych – artystę, który swoją twórczością walczy o niepodległość Polski. Obraz ze względu na rok powstania dzieła – 1913 i symbole w nim zawarte jest potwierdzeniem tej symbolicznej walki. Postać Hektora trzyma w ręku wielbłąda, który w ikonografii jest symbolem tajemniczości i zarazem nagrodą. W historii Polski wielbłąd był nagrodą za męstwo i oddanie w sprawie kraju. W 1000 r. Bolesław Chrobry podarował wielbłąda cesarzowi Ottonowi III za zjazd gnieźnieński, który otwierał drogę Bolesławowi do korony Polski. W 1410 r po bitwie pod Grunwaldem król Władysław II Jagiełło podarował wielbłąda czeskim rycerzom przybyłym z posiłkami dla wojsk polskich. Stał się też symbolem w herbie miasta Pilzno. Przedstawiona obok Hektora Muza artysty (Maria Balowa) zdejmuje z Hektora szynel odsłaniając zbroję rycerską. Szynel jest symbolem uciemiężenia Polski i Polaków, a zdejmowanie go oznacza nadzieję na zbliżający się koniec niewoli. Na drugim planie przedstawiona Polonia prowadzi Pegaza, który jest symbolem zbliżającej się niepodległości Polski, nadchodzącej z daleka. Postać Hektora stoi na tle kapliczki – symbolu świętości, chrześcijaństwa, które to wartości kultywuje malarz.

„Polski Hektor” jest obrazem o wyjątkowej wymowie i przesłaniu a także artystycznej klasie. To dzieło wybitne, kolekcjonerskie i muzealne, bedące świadectwem wybitnego talentu Jacka Malczewskiego.

(…) był od dziecka naturą głęboko uczuciową i poetyczną; tkwiło w nim usposobienie liryczne melancholijne, skłonność do zadumy, smutku i egzaltacji.

(Szydłowski T., Jacek Malczewski. Monografie artystyczne, tom 5., Kraków–Warszawa 1925, s. 7)

Absolwent krakowskiej Szkoły Sztuk Pięknych w klasie Jana Matejki i paryskiej École des Beaux-Arts. Urodził się w 1854 roku w Radomiu jako jeden z czwórki rodzeństwa. Gdy miał jedenaście lat, zmarł jego jedyny brat, Teodor, co spowodowało u Jacka zainteresowanie mistycyzmem i duchowością. Wychowany w patriotycznej atmosferze domu rodzinnego oraz kształcony między innymi przez wybitnego literata Alfonsa Dygasińskiego – uczestnika powstania styczniowego – jako malarz obrał wątek patriotyczny za wiodący dla całej swojej twórczości. Jego wyrazem stały się obrazy syberyjskie i kolejne przedstawienia Ellenai, a także wprowadzana symbolika przedmiotów: kajdan, jakuckiej czapki czy wojskowego szynela.

W 1872 roku jego prace obejrzał sam Jan Matejko, który w liście do ojca młodego artysty pisał: „Rysunki kreślone ręką syna Pańskiego Jacka, zdają się wskazywać i obiecywać niepośledni talent malarski, którego rozwinięcia nie należy może zbyt długo przetrzymywać”. Za sprawą tej sugestii Malczewski przerwał naukę w gimnazjum i został przyjęty na pierwszy rok studiów w Szkole Sztuk Pięknych. W 1874 roku, podczas pobytu w Radomiu, namalował swój pierwszy olejny obraz – portret siostry Heleny przy fortepianie. W tym wczesnym okresie tworzył prace w duchu szkoły matejkowskiej, warsztatowo bardzo akademickie. Były to portrety, sceny rodzajowe i dzieła o tematyce patriotyczno-martyrologicznej. Od lat 90. w jego sztuce zaczęły pojawiać się treści symboliczne, przenikające się wzajemnie z wątkami patriotycznymi i biblijnymi, a także literackimi i alegoryczno-fantastycznymi. Ponadto nieprzerwanie realizował się jako portrecista, malując przy tym z wielką pasją podobizny własne.

W swoim życiu Malczewski sporo podróżował. W latach 1884-1885 wziął udział w naukowej ekspedycji Karola Lanckorońskiego do Małej Azji. Zwiedził także Grecję i Włochy. W latach 1885-1886 przebywał przez kilka miesięcy w Monachium. Po powrocie zamieszkał na stałe w Krakowie, gdzie został profesorem w Szkole Sztuk Pięknych (po 1900 roku przemianowanej na Akademię Sztuk Pięknych). Dwukrotnie był mianowany jej rektorem.

W 1886 roku na weselu córki profesorostwa Janczewskich artysta poznał Marię Gralewską, która rok później została jego żoną. W 1888 roku młodym państwu Malczewskim urodziła się córka Julia, a w 1892 roku syn Rafał – dziedzic ojcowskiego talentu i przyszły malarz. W tym samym czasie sztuka Malczewskiego osiąga pełnię dojrzałości. Doświadczenia monachijskie, młodopolska atmosfera Krakowa, a także klimat domu rodzinnego połączyły się i dojrzały w wielkich symbolicznych obrazach „Melancholia” (1894) i „Błędne koło” (1895-1897). Około 1900 roku artysta związał się z Marią Balową, która była przez lata największą spośród jego muz. Miłość ta zaważyła na charakterze twórczości Malczewskiego, który przedstawiał ukochaną we wszelkich obliczach – jako dumną Polonię, zwycięską Nike, kuszącą Eurydykę, spokojną Thanathos i zwodniczą chimerę.

Malczewski oprócz pracy na krakowskiej akademii, działał aktywnie w tamtejszym środowisku artystyczny i kulturalnym. Był współzałożycielem Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka” i należał także do Grupy Zero, z którymi licznie wystawiał. W ostatnich latach życia przebywał głównie w Lusławicach i Charzewicach koło Zakliczyna. Pod koniec życia dotknięty ślepotą, zmarł 8 października 1929 roku.