Absolwent warszawskiej ASP gdzie w latach 1948-54 studiował m.in. u Artura Nacht-Samborskiego i Marka Włodarskiego. Z Akademią związany był długo po jej ukończeniu pełniać rolę asystenta Nachta-Samborskiego oraz wykładowcy. Współorganizował i uczestniczył w słynnej Ogólnopolskiej Wystawie Młodej Plastyki w warszawskim Arsenale, która odbyła się w 1955 roku. Prace Sienickiego były odzwierciedleniem tego co nazwane zostało przez krytyków postawą arsenałową. Polegać ona miała na nadrzenym traktowaniu etyki, podkreślaniu związków między sztuką i życiem, podejmowaniu tematyki codziennej egzystencji. Do motywów, które podejmował konsekwentnie przez całe swoje życie należą: Warszawa, martwa natura, wnętrze pracowni, postać ludzka. Pragnął, jak mawiał, w tych prostych tematach zdobyć się na właściwe „przekroczenie”, być delikatnym i silnym, wyjść z banału, udać się w te rejony, w których może zrodzić się coś prawdziwego z (…) myślenia, odczuwania natury, życia, rozumienia kondycji człowieka. Jacek Sienicki lubił czerpał z osiągnięć polskiego koloryzmu i ekspresjonizmu. Interesowała go również materia malarska co widoczne jest w niejednokrotnie bogatej fakturze płótna kształtowanej przez grubo nakładaną farbę. Jednak to związek sztuki z życiem pozostawał motywem wiodącym gdyż, jak sam mówił: (…) malarstwo to nie kolory – najładniejsze,najlepsze, to całe życie i jego tragizm, nędza, wielka samotność, trochę radości. Konieczność mówienia o tym wszystkim. Potrzeba znalezienia własnej konstrukcji dla myśli, uczucia. Przedstawienia wnętrza pracowni zajmowały istotne miejsce w twórczości Sienickiego. Zazwyczaj jest to jego własna pracownia, która mieściła się przy ul. Rycerskiej na Starym Mieście w Warszawie. Proponowana praca pochodzi z 1974 roku. Zachwyca w niej zestawienie kolorystyczneczęsto wykorzystywanej i ulubionej przez artystę szarości z mocnym akcentem intensywnego błękitu. W tej uderzającej a zarazem subtelnej grze barwnej uwidacznia się prawdziwy kunszt kolorysty obdarzonego wyrafinowanym smakiem.
