32. Tadeusz Makowski - PORTRET CHŁOPCA

  • Poprzedni

    Poprzednia praca

    Tadeusz Makowski
    - DZIEWCZYNKA W BŁĘKITNYM KAPELUSIKU,

  • Następny

    Następna praca

    Gustaw Gwozdecki
    - KWIATY,

wszystkie obiekty

Opis obiektu

Portrety dziecięce Tadeusza Makowskiego, które powstawały od mniej więcej 1918 roku na stałe wpisały się w kanon polskiej sztuki, stanowiąc niemalże trzon dziecięcych przedstawień. Do 1918 roku dziecko w twórczości Makowskiego występowało sporadycznie, teraz stało się postacią centralną i pierwszoplanową. Musiała sprawić to wzrastająca sympatia, a nawet fascynacja artysty małym modelem. Makowski żywo zainteresowany był życiem i psychiką maluchów, a podłożem tego było zapewne przekonanie o istniejącym związku między szczerą naturą dziecka a własnym emocjonalnym, uczuciowym stosunkiem do świata.
Portrety dziecięce u Makowskiego są zazwyczaj małego formatu. Twarze modelowane są światłocieniem, ale uderza przede wszystkim ogromna troska o oddanie ich plastyczności, fizycznego podobieństwa. Charakterystyczną cechą przedstawień jest pewna powaga portretowanych, zamyślenie malujące się w podniesionym spojrzeniu, rozchylonych ustach, jakby jakaś wcale niedziecinna troska je trapiła. Wcale nie są to dzieci ładne, pielęgnowane w potocznym tego słowa znaczeniu. Sam Makowski powiedział kiedyś:
To nie są dzieci bogatych ludzi; nigdy takich nie znałem. Może stąd tyle w tych wizerunkach głębi i pochylenia się nad tym co wewnętrzne, jak również odwrócenie sposobu widzenia. Nie obserwujemy bowiem dziecka oczami dorosłego, widzimy go raczej jego własnymi oczyma. To ta dziewczynka i ten chłopiec tak widzi świat. Spojrzenie to nie jest wyrobione, ma wypaczone proporcje i wyolbrzymia je lub zmniejsza wedle własnego wyobrażenia na temat tego co widzi. Dla współczesnego widza najważniejsza jednak jest ta ogromna tkliwość wyrazu, ta chwytająca za serce naiwność i bezbronność, która nie pozwala oderwać wzroku od pracy. Okrągłe twarze, okragłe oczy sprawiają, że twarze małych modeli są jeszcze bardziej dziecinne, dokładnie jakby dziecinną ręką malowane.
W twórczości Makowskiego motyw dziecka odgrywa ogromną rolę, wpisując sie tym samym nie tylko w założenia typowe dla Ecole de Paris, ale również, a może przede wszystkim w cały nurt malarstwa Młodej Polski i malarzy, dla których dziecko stanowiło zawsze wdzięczny obiekt studium, jak choćby Stanisław Wyspiański, Jacek Malczewski, Władysław Ślewiński czy Jan Rembowski.

Biogram artysty

Było w nim coś z niewinnego dziecka – jakaś świeżość, niewinność, a jednocześnie to był bardzo wykształcony człowiek.
– Marcel Gromaire

Tadeusz Makowski to jeden z najbardziej rozpoznawalnych polskich malarzy XX wieku. Postawa artystyczna Makowskiego ukształtowała się w początkowym okresie pod wpływem symbolistycznego malarstwa pejzażowego Stanisławskiego, zaś twórczość Mehoff era przekazała mu zrozumienie istoty rysunku jako środka ekspresji i zamiłowanie do dekoracyjnej, secesyjnej stylistyki. Artysta na przełomie 1908 i 1909 r. wyjechał do Paryża, gdzie pozostał do końca życia. Był członkiem Towarzystwa Artystów Polskich w Paryżu. Brał udział w Salonach: Niezależnych, Tuileries, Jesiennym i De L'Oeuvre Unique. Jego zainteresowania scenografią teatralną przejawiły się w wykonywaniu kukiełek dla krakowskiego kabaretu "Zielony Balonik". W Paryżu zafascynowała artystę klasycyzująca, symboliczna sztuka Puvis de Chavannes'a. Około 1911 przejął od Le Fauconniera i kubistów zwartą konstrukcję obrazu i geometryzujące traktowanie form; kształt wydobywał jednak światłocieniowym modelunkiem i obrysowywał wyrazistym konturem. Na jego twórczość silnie wpłynęła podróż do Bretanii oraz postimpresjonistyczna sztuka Ślewińskiego. W 1918 pojawił się w obrazach Makowskiego motyw kluczowy dla jego dalszej twórczości - postać dziecka. Artysta malował wówczas liryczne, naiwne w wyrazie wizerunki dzieci w pastelowych, wysmakowanych tonacjach. Około 1920 powstały inspirowane sztuką Pietera Bruegla St. rozległe pejzaże ożywione sztafażem i utrzymane w zmatowiałej kolorystyce z przewagą brązów i zieleni. Rok 1928 stanowił istotną cezurę w twórczości artysty. Skrystalizował się wówczas jego indywidualny styl obrazowania, niepowtarzalny w kontekście sztuki europejskiej. wykształcił wtedy własny, charakterystyczny i łatwo rozpoznawalny styl łączący echa kubizmu, fascynację sztuką ludową i malarstwa artystów naiwnych. W latach 1929 – 30 Makowski tworzył liczne kompozycje olejne, akwarelowe, rysunkowe z przedstawieniami dzieci. Należą one do dojrzałej i artystycznie wysublimowanej fazy twórczości Makowskiego, w której artysta uprościł kształty, sprowadzając je do trójkątów, walców i stożków, liniom nadał moc i wyrazistość. Prócz malarstwa sztalugowego, akwareli i rysunku Makowski uprawiał techniki graficzne - drzeworyt, akwafortę i litografię. Zajmował się ilustrowaniem książek i projektowaniem okładek; ozdobił drzeworytami wydane w 1925 w Paryżu „Pastorałki” Tytusa Czyżewskiego. Pisał ponadto wiersze, opowiadania i teksty z zakresu teorii sztuki.

Nr katalogowy: 32

Tadeusz Makowski (1882 - 1932)
PORTRET CHŁOPCA


olej, płótno / 41 x 33 cm
sygn. l.d.: Tàdé Makowski
opisany na odwrocie: Tadé Makowski Enfant Paris


Cena wywoławcza:
180 000 zł
42 858 EUR
47 746 USD

Estymacja:
220 000 - 280 000 zł
52 381 - 66 667 EUR
58 356 - 74 271 USD

Cena sprzedaży:
200 000 zł
47 620 EUR
53 051 USD

AUKCJA DZIEŁ SZTUKI
23 MAJA 2017

23 maja, 2017 r. godz. 19.00
Dom Aukcyjny Polswiss Art
ul. Wiejska 20, Warszawa

Wystawa przedaukcyjna:
28 kwietnia - 23 maja 2017 r.
Dom Aukcyjny Polswiss Art
ul. Wiejska 20, Warszawa

Kontakt w sprawie obiektów:

galeria@polswissart.pl
tel.: +48 (22) 628 13 67

ZLECENIE LICYTACJI

Zapytaj o obiekt   

Newsletter

Zapisując się na newsletter Domu Aukcyjnego Polswiss Art otrzymujesz: