Polswissart

Gdy mówię o wpływach, jakim uległo malarstwo Menkesa, zaiste, daleki jestem od chęci identyfikowania „wpływów” z brakiem oryginalności twórców: Nie masz bowiem w historii malarstwa ani jednego twórcy wolnego od wpływów dawnych i jemu współczesnych artystów. Malarstwo, jak wiedza ścisła, opiera się bowiem na ciągłości, na doświadczeniach dotychczasowych, na tradycji (…). Jak Soutine zachował w malarstwie swym wpływy Rembrandta, Halsa, a ze współczesnych van Gogha i Modiglianiego, tak Menkes pamięta o doświadczeniach innych wielkich, a jemu artystyczną swą koncepcją najbliższych mistrzów.

(Prędski A., Menkes czyli zwycięstwo koloru, „Wiadomości literackie”, 1928, nr 22, s. 2)

Sztuka Zygmunt Menkesa kojarzy się przede wszystkim z ekspresyjnymi w formie i zmysłowymi w kolorze kompozycjami w duchu École de Paris. Zanim jednak Menkes doszedł do tego etapu, odnajdując swój charakterystyczny styl, jak każdy artysta musiał zacząć od klasycznych studiów warsztatowych. Program akademicki w XIX-wieku obejmował m.in. naukę rysunku, studium z żywego modela, naukę kompozycji oraz kopiowanie dzieł mistrzów.

Obraz Menkesa z 1917 roku, przedstawiający pojenie koni, pochodzi z okresu studiów na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, w której artysta kształcił się w latach 1919-1922. Tą wczesną kompozycję, ledwie dwudziestojednoletniego malarza, charakteryzuje pewna zachowawczość w podejściu do tematu i modelunku koni, ale jednocześnie wspaniała nonszalancja w potraktowaniu krajobrazu i partii nieba. Uwagę zwracają także harmonijne zestawienia kolorystyczne.

Tego typu akademickie prace są rzadkim, a niezwykle cennym i ciekawym świadectwem rozwoju twórczego artysty. Z tego względu stanowią one na rynku aukcyjnym kolekcjonerski rarytas.

Polska, kolekcja prywatna